ตอน
7 นี้เป็นตอนรองสุดท้ายของข้อเขียนชุด “บ้านงานบุญ” ซึ่งในตอนนี้จะได้เปิดเผยต่อท่านผู้อ่านว่า
เป็นงานบุญอะไร
เป็นงานบุญสวดร้อยวัน
ให้ญาติที่เพิ่งจะจากพวกเราไปเมื่อประมาณสามเดือนก่อน ด้วยอายุเพียงประมาณสามสิบปลาย
Nearly every
day of the year I watch the sun as it goes down under the horizon, turning the
sky orange. No two of these sunsets are the same. Some are colorful and some
are pale, some are dark and some are bright, some light up the whole sky and
others leave a thin line of color. Just as each of these sunsets looks
different, each one can give off a different emotion. -- Orion Eshel ชาวคอสตา ริกา เชื้อสายอิสราเอล
ชีวิตของเขา
ก็คล้ายกับชีวิตผู้เขียน และของญาติพี่น้องคนอื่น ๆ อีกสามสี่คนในบางลักษณะ
คือเราต่างคนต่างก็เดินทางออกจากชนบท ไปสู่นาครธรรม บางคนเลือกทางเอง
บางคนพ่อแม่ญาติพี่น้องช่วยเลือกทางนี้ให้
เราพากันหันหลังให้ชนบท
ไปใช้ชีวิตเป็น “คนในเมือง”
ซึ่งในกระบวนการปรับเปลี่ยนดังกล่าวนั้น ประกอบด้วยความเจ็บปวดอย่างยิ่งแทบทุกคน
มากบ้างน้อยบ้างตามบุญกรรมที่ทำมา
การเดินทางเส้นทางนี้
เริ่มมานานตั้งแต่รุ่นบรรพชน ที่บ้ายหน้าเข้าเมืองด้วยการทำงานในระบอบราชการ
ตั้งแต่สมัยที่รถไฟมาสุดทางที่เพชรบุรี จากหลังสวนหรือชุมพรก็ต้องนั่งเรือออกทะเล
ไปขึ้นที่เมืองเพชรฯ เพื่อนั่งรถไฟเข้ากรุงเทพฯ
ในระบอบราชการก็ต้องโยกย้ายไปเรื่อย
กระทั่งถึงรุ่นผู้เขียน เศรษฐกิจพัฒนาขึ้น เกิดทางเลือกใหม่ด้วยการทำงานในภาคเอกชน
ทุกวันนี้สำหรับญาติพี่น้องรุ่นหลังก็เดินกันทั้งสองทางนั้น - ถ้าไม่ทำสวนอยู่ที่บ้าน
ก็เข้าสู่ระบอบราชการหรือทำงานในภาคเอกชน
ญาติคนนี้เขาเดินเส้นทางราชการ
ทำงานอยู่ในกรุงเทพฯตั้งแต่จบปริญญาตรี อยู่กรุงเทพฯประมาณสิบกว่าปี แต่ระยะหลัง ๆ เขาจะบ่นให้ผู้เขียนฟังเสมอ
ถึงความยากลำบากในการดำเนินชีวิตประจำวันในเมืองกรุง เช่น
รถไฟฟ้าเข้าเมืองตอนเช้าแน่นยังกะรถไฟอินเดีย - เราเคยไปเที่ยวอินเดียด้วยกัน
สมัยที่เขายังเรียนชั้นปีปลายของปริญญาตรี โดยผู้เขียนได้รับตั๋วเครื่องบินฟรีมา จึงเผื่อแผ่ปันให้เขาได้ไปเที่ยวด้วย
นับว่าเขาเป็นเด็กชนบทที่โชคดี มีโอกาสได้เดินทางท่องเที่ยวต่างประเทศ
ตั้งแต่ยังไม่จบป.ตรี
แล้วในที่สุดเขาก็ดิ้นรน
ขอโอนย้ายกลับภูมิลำเนา มาทำงานในเขตจังหวัดบ้านเกิด ย้ายมาเมื่อสองปีที่ผ่านมา แล้วต่อมาภรรยาก็ย้ายตามมาอยู่พื้นที่ไม่ไกลกัน
และได้มาคลอดบุตรคนที่สองที่โรงพยาบาลหลังสวน
ดูฉาบฉวยผิวเผิน
ชีวิตพวกเขากำลังจะลงหลักปักฐาน เข้าที่เข้าทาง ดีทุกอย่าง
กระทั่งญาติผู้ใหญ่ท่านหนึ่งเห็นว่ากลับมาอยู่บ้านแล้ว จึงยกที่สวนแปลงหนึ่งให้เป็นของขวัญ
เพราะเป็นที่ดินตกทอดมาจากบรรพบุรุษ ซึ่งเขารับมาด้วยความภาคภูมิใจ –
และดีใจที่เป็นคนที่ผู้ใหญ่เลือกที่จะให้
เคยได้ยินท่านผู้รู้พูดว่า
สมัยก่อน คนเราถ้าไม่มีรากเหง้า ก็ต้องมีปีก อย่างใดอย่างหนึ่ง แต่สมัยใหม่นี้ คนสามารถมีได้ทั้งสองอย่าง
ญาติผู้วายชนม์เป็นคนยุคใหม่ เขามีทั้ง roots และ wings
แต่เมื่อสามเดือนก่อน
อยู่ ๆ เขาก็เกิดเส้นโลหิตในสมองแตก และจากพวกเราไป
อาการก่อนจะมีอันตรายถึงแก่ชีวิตก็คือ
เขาอ้วนขึ้นเรื่อย ๆ ต่อมาก็มีเรื่องของความดันโลหิตสูง ต่อมาก็มีอาการวูบนิด
ๆ เขามีสิทธิเข้ารักษาพยาบาลเป็นอย่างดี
สำนักงานที่เขาทำงาน(ตำรวจ) มีโรงพยาบาลของตนเอง ความขาดตกบกพร่องในด้านการรักษาพยาบาลอยู่ที่ตัวเขาเอง
เขาเป็นคนมีความสำนึกรับผิดชอบสูง เป็นห่วงเป็นใยคนรอบข้าง
แต่พร่องเรื่องการดูแลตัวเอง ภรรยาของเขาเล่าให้ผู้เขียนฟังในงานศพเมื่อสามเดือนก่อนนี้ว่า
ยาที่โรงพยาบาลตำรวจให้มากิน ยังเหลืออยู่
ทำไมเขาไม่กินยาตามหมอสั่ง?
เขาเกรงว่ายาจะทำอันตรายต่อตับ - เขาว่าของเขาอย่างนั้น
ประเด็นนี้ผู้เขียนก็ไม่เข้าใจว่า ทำไมเขาไม่ปรึกษาหมอก่อนที่จะหยุดยาโรคความดัน
ภรรยาของเขา - หลานสะไภ้ – เล่าให้ผู้เขียนฟังในงานศพว่า ยาที่หมอสั่งให้กิน
เหลืออยู่เยอะมาก เขาไม่ได้กิน
เอาเถิด
ทุกอย่างก็เป็นอนิจจัง แม้ชีวิตเราเอง ก็ใช่ว่าจะอยู่ค้ำฟ้า
สักวันหนึ่งเราก็ต้องตามเขาไปเหมือนกัน
ความตายของผู้อื่นบางทีก็ช่วยให้เราระลึกถึง มรณานุสติ แต่ย่อหน้าข้างบนนั้นเล่าเพียงอาการทางกายภาพ
ที่แลเห็นจากภายนอก และแลจากสายตาคนนอก
ในเรื่องของชีวิตยังมีอะไรที่มากกว่าอาการอันเกี่ยวด้วยร่างกาย ผู้เขียนไม่เชื่อว่าชีวิตคนจะฉาบฉวยอยู่เพียงแค่ภาพที่เห็นได้ด้วยตา ลึกลงไปจากภาพที่ประจักษ์แก่ตา เช่นอยู่บ้านหลังใหญ่
ครอบครัวลูกเมียครบถ้วน หน้าที่การงานดี ก็ยังมีสิ่งที่อาจเรียกง่าย ๆ ว่า “ชีวิตจิตใจ” ที่เราจะได้พบกับเหตุผลของชีวิตในอีกระบบหนึ่ง
ที่ไม่ใช่เหตุผลทางกาย หรือทางหยูกยา.....
ซึ่งผู้เขียนคงจะไม่ขุดชีวิตของญาติที่จากไปขึ้นมาขาย แต่จะพยายามลองเล่าสรุป พอเป็นอุทาหรณ์แก่ตัวเอง
และเผื่อแผ่มายังมิตรรักนักอ่านบลอกนี้ทั้งหลาย โดยจะเล่าในข้อเขียนตอนต่อไป คือ ตอนที่
8 ชีวิตจิตใจ ซึ่งจะเป็นตอนสุดท้ายของงานชุดเล็ก ๆ เบ็ดเตล็ดชุดนี้
เดฟ นาพญา
บ้านนาพญา
อำเภอหลังสวน
จังหวัดชุมพร
ประเทศ – ไทย
ดาว – โลก
ระบบดาว – สุริยจักรวาล
กาแลกซี - ทางช้างเผือก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น