ในวงสนทนาและนินทาที่หมู่บ้านชนบทของผู้เขียนนั้น บางทีสมาชิกก็พูดคุยกันแบบจัญไร น่าเกลียดสุด ๆ

โปรดหยุดอ่าน ณ บัดนี้ สำหรับท่านผู้อ่านที่อาจจะระคายหูง่าย ๆ ทนไม่ได้จริง ๆ กับเรื่องราวแนวนี้ โปรดถอนตัว ชีวิตท่านจะดีขึ้น อย่ามาเสียเวลากับเรื่องเล่าที่เกิดขึ้นจริง และเล่าตามจริง เรื่องนี้.....

เรื่องมีว่า เย็นวันหนึ่งระหว่างการสนทนาอันเป็นกิจกรรมประจำของหมู่เรา ชุมนุมกันที่หน้าเพิงขายของชำประจำหมู่บ้าน ผู้คนเริ่มทยอยกันมา ทีละคนสองคน ยามย่ำสนธยา บางคนกินเหล้าโรง หรือเหล้าขาว ที่คุณพี่ผู้หญิงเจ้าของเพิงขายของชำดังกล่าว เธอแบ่งขาย บรรจุในขวดเครื่องดื่มชูกำลังขวดเล็ก ๆ ราคาถูกกว่าเบียร์หนึ่งกระป๋อง บางคนจะซื้อโซดามาผสมกิน แต่บางคนกินเพียว ๆ เมาไวและเมาไม่เปลือง(กะตัง) คนมีเงินเขาจะกินเบียร์ ราคากระป๋องละประมาณสี่สิบบาท สุภาพสตรีทั้งหลายกินหมากเป็นพื้น แต่ที่กินเหล้าก็มีบ้าง พวกเธอจะกินเหล้าดองยา และกินสุภาพเรียบร้อย กรึ้บเดียวหมดจอก ไม่นั่งถอง ร่ำสุราเพ้อเจ้อ พร่ำตอแหลกับชายทั้งหลาย พวกเธอจะนั่งกินหมากฟังการสนทนา มีส่วนร่วมเมื่อจำเป็น เชื่ยนหมากเป็นของคุณพี่เจ้าของร้านค้า พลูกับหมากผู้คนก็ช่วย ๆ กันถือติดไม้ติดมือมา ผู้ชายก็กินหมากด้วยเหมือนกัน

คุณพี่ผู้หญิงเจ้าของสถานที่ เธอไปทัวร์ต่างประเทศประจำทุกปี ทั้งยุโรปและเอเชีย ลูกสาวเธอซึ่งไปเอาผัวอยู่ที่ยุโรปพาไปเที่ยว และยังมีเด็กสาวแถวบ้านเอาผัวยุโรปอีกสองคน อยู่ที่สวิสเซอร์แลนด์กับที่อิตาลี หลานสาวผู้เขียนมันเอาผัวออสเตรเลียคนหนึ่ง กับเอาผัวอัฟริกาตะวันตกอีกคนหนึ่ง เขามาเป็นครูสอนภาษาอังกฤษที่นี่ เพราะฉะนั้นชนบทบ้านเราค่อนข้างอินเตอร์

เย็นวันหนึ่ง มีบ่าวอยู่คนหนึ่ง(ชายผู้หนึ่ง) เขาเป็นสมาชิกประจำวง เก่าแก่กว่าผู้เขียนเสียอีก เขาทำอาชีพรับจ้างอยู่ในเมือง(หลังสวน) ทุกเย็นจะมานั่งร่ำสุราแต่ไม่อาละวาด ที่ชมรมหน้าร้านขายของชำจิ๋ว ๆ แห่งนี้

เย็นวันนั้น ไม่ทราบว่าบ่าวคนนั้นเขาเป็นบ้าอะไรมา จะอึดอัดขัดข้องใจมาจากไหนก็ไม่รู้ อยู่ ๆ ก็เล่าในวงด้วยเสียงอันดังเรื่องที่ตัวเองท้องผูก บอกว่าผูกสุด ๆ อย่างไม่เคยมาก่อน

พอได้เกริ่นเรื่องแล้ว พี่แกก็ลงรายละเอียด ว่าทุกข์ทรมานมาก มันบอกว่ามัน “เจ็บขี้”(ภาษาใต้ แปลว่า ปวดท้องอุจจาระ) แต่มันอึไม่ออก.....

ระหว่างที่บ่าวคนนั้นกำลังพรรณนาเหตุการณ์ ชัดแจ๋ว เหมือนถ่ายรูปด้วยกล้องดิจิทัลชนิดพิกเซลสูง คุณพี่เจ้าของร้านแกเบือนหน้าหนี คุณพี่แกไม่ขัดคอใคร แต่แกคงรู้สึกยากที่จะทนฟัง แกหันหน้ามาทางผู้เขียนซึ่งนั่งอยู่ปลายสุดในวงสนทนา แกทำหน้าทำตาขอความช่วยเหลือจากผู้เขียน

ช่วงนั้น ไอ้บ่าวคนนั้นมันเล่าถึงตอนที่มันกำลังเข้าไปนั่งส้วมพอดี พูดด้วยเสียงดังฟังชัด กลั้วหัวเราะ เพลิดเพลิน สนุกสนาน หัวเราะร่วน ชอบใจตัวเองอยู่ผู้เดียว มีอาการมึนเมานิด ๆ มันเล่าอุบาทว์ ๆ เพื่อแกล้งคนทั้งวง รวมทั้งผู้เขียนด้วย

คุณพี่เจ้าของสถานที่ ไม่หันไปทางมันเลย แถมยิ่งแสดงสีหน้าบอกผู้เขียน คล้าย ๆ กับพูดว่า ช่วยทำให้มันหุบปากหน่อย พ่อคุณ หรืออะไรประมาณนั้น

ทำให้ผู้เขียนต้องคิดหาวิธี ที่จะเบรคบ่าวผู้นั้น เหมือนเด็กกำเข็มเย็บผ้าไว้กับมือ รอเจาะลูกโป่งเพื่อน ให้แตกดังโพละ

ถึงตอนนั้น เขาเล่ามาถึงช่วงที่กำลังนั่งเบ่งอยู่ในส้วม พูดซ้ำซากว่าอึไม่ออก ถึงขนาดต้องใช้นิ้วมือล้วงเข้าไป เพื่อควักออกมา......ดูมันเล่าละเอียด น่าเกลียด ขนาดนั้น

ผู้เขียนได้ยินแล้ว ก็ได้จังหวะ ปะเหมาะเห็นช่องเบรคตรงนี้ จึงย้อนถามไปว่า :

“ตอนที่ล้วงเข้าไป มึงแยงเข้าไปนิ้วเดียว หรือกี่นิ้ว อ่ะ?