วิธีที่จะ “ไม่ทำอะไร.....”

         การที่จะ “ไม่ทำอะไร”  ซึ่งเราตั้งใจจะทำหรือจำเป็นต้องทำหรือมีหน้าที่ต้องทำนั้น มีหลายวิธี  การที่ท่านจะ “ไม่ทำอะไร” ท่านต้องมีความคิดอ่านสร้างสรรค์และรังสรรค์ โดยไม่จำเป็นว่าจะต้องคิดมากหรืออ่านมาก  แค่คิดเพียงนิดเดียวท่านก็สามารถที่จะ “ไม่ทำอะไร” ได้

           เช่น ในหมู่บ้านผมที่ปักษ์ใต้ ทุกวันนี้คนยังใช้เตาถ่านกันอยู่ รวมทั้งที่บ้านผมเองด้วย  การใช้เตาถ่านเป็นเรื่องสไตล์ความพึงพอใจส่วนตัว ไม่ใช่ความล้าหลังหรือความขัดสนหรือความคิดจะอนุรักษ์  แต่มีคนจำนวนมากหันไปใช้เตาแก้ส  โดยที่เพื่อนต่างหมู่บ้านคนหนึ่งนั้น เขาก็ไม่ได้ศึกษาหาความรู้เรื่องการใช้เตาแก้สอย่างเพียงพอ  รู้เลา ๆ พอเข้าใจ รู้มากทำไม รู้ไปก็ไร้ผล – เขาคิดอย่างนั้น  และเขาก็ได้ใช้สภาพจิตคนใช้เตาถ่าน มาปรับเข้ากับการใช้เตาแก้ส  ซึ่งเตาแก้สของเขาเป็นเตาชนิดวางอยู่บนถังแก้สแคมปิงลูกเล็ก ที่สามารถหุงต้มบนถังแก้สได้เลยโดยตรง  คล้าย ๆ กับแกงไตปลาอยู่บนระเบิดนาปาล์ม  ประมาณนั้น

"ท่าน" ขรรค์ชัย บุนปาน บทกวีของท่าน ถูกวิจารณ์

คำโคลง ของท่าน ชื่อ "อก ผาย ไหล่ ผึ่ง"   แดง ใบเล่(ปรีชา ทิวะหุต) วิจารณ์

มีอะไรใหม่หรือ?  มีอะไรใหม่เกี่ยวกับการวิจารณ์งานศิลป์?

ในการวิจารณ์นั้น  ผู้เขียนเชิญชวนท่านผู้อ่านขยายความคำว่า “วิจารณ์”  ออกไปอีกเล็กน้อยให้เกินกว่า “การติชม”   โดยเสนอว่า  แม้แต่การตินั้นก็ดี  หากเป็นการวิจารณ์งานศิลป์  ผู้เขียนก็จะพยายามติเพื่อก่อ...หรือถ้าติเพื่อก่อไม่ได้  ก็จะติอย่างขอให้เมตตาปรานีต่อกันและกันทั้งสองฝ่าย  หมายความว่า  จะติแบบที่คนโดนติ  เขาจะยังสามารถแผ่เมตตาให้แก่เราผู้ติได้ต่อไป  ไม่ใช่ประกาศเลิกเผาผีกัน  ทั้งนี้ -- เพราะเราได้พยายามเอาใจเขามาใส่ใจเรา  ซึ่งแปลหยาบ ๆ เป็นภาษาฝรั่งว่ามี compassion  มิใช่สักแต่จะ “รู้เขา-รู้เรา” ซึ่งแปลว่าเป็นเรื่องของ game theory หรือยุทธศาสตร์แห่งการได้เสีย  อันเป็นคนละเรื่องกับ compassion  แต่ในที่สุดแห่งที่สุด – การวิจารณ์ก็ไม่ใช่การเขียนเชียร์