อารมณ์ขัน ประชดประชัน ตามธรรมเนียมฝรั่งเศส

ได้เคยเรียนท่านผู้อ่านไว้ในงานชิ้นอื่นว่า ประเพณีการสนทนาสังสรรค์อย่างไม่เป็นทางการของคนในวัฒนธรรมฝรั่งเศส  เช่น ในระหว่างมิตรสหาย ได้แก่ การพูดจาเสียดสี เหน็บแนม ประชดประชัน หรือแม้กระทั่งพูด “แดก”(ดัน)  หรือกล่าวรวม ๆ ว่า sarcasm  ซึ่งเป็นความประพฤติอันเป็นธรรมดาธรรมชาติของพวกเขา 

อารมณ์ขันก็เช่นเดียวกัน คนฝรั่งเศสก็จะอาศัย การประชดประชัน แดกดัน เสียดสี เหน็บแนม เป็นพื้นของอารมณ์ขัน-แต่ไม่ได้หมายความว่า ชาวฟร็องโกโฟนทั้งหลาย จะมีอารมณ์ชนิดนีัแต่อย่างเดียว

ยูทูบเรื่อง “Comment Avoir Son Bac” หรือ “ทำอย่างไร จะสอบได้วุฒิมัธยมปลาย”  สร้างขึ้นเพื่อให้คำแนะนำนักเรียนที่ไม่เอาถ่าน  การสอบได้วุฒิฯบั้ค หรือประกาศนียบัตรมัธยมปลาย จากกระทรวงศึกษาธิการฝรั่งเศส ถือว่าเป็นขั้นตอนสำคัญสำหรับชีวิตที่จะมีอนาคตที่ดีต่อไป

วีดีโอเรื่องนี้ เปิดฉากด้วยการปลุกนักเรียนประเภท “การกินการอยู่ ใครไม่สู้พ่อ  การพายการถ่อ พ่อไม่สู้ใคร” ขึ้นมาถามว่า เด็กเปรตจะสอบแล้วยังไม่ได้ดูหนังสือ  เรามีวิธีช่วยให้คุณสอบผ่านฉลุยส์ จะเอาเปล่า  ซึ่งก็ได้รับคำตอบรับอย่างกระตือรือร้น

คำแนะนำเป็นไปอย่างมีขั้นตอน โปรดชมเรื่องราวตามเวลาวีดีโอ ที่ได้กำกับไว้ให้ ครับ

0:35   เริ่มด้วยการเตรียมอุปกรณ์เครื่องเขียน  กวาดอุปกรณ์สัปรังเคทั้งหลายบนโต๊ะทิ้งไป  แล้วเครื่องเขียนเพื่อไปสอบโดยเฉพาะ มาใส่ซองปากกาดินสอ  ซึ่งมียาเสพติด(ผงขาว) และโทรศัพท์มือถือเพื่อโกงสอบด้วย

1:09   เตรียมพลังด้วยอาหารเช้าชนิดปรุงพิเศษ ให้พลังงานสูง เติมนม น้ำส้ม วิสกี้ และวอดก้า

1:42   ถึงหน้าห้องสอบ ทบทวนตำราหนึ่งนาที แบบจัดเต็ม

2:10   วิชามัตเตมาติ้ก--คณิตฯ โกงสอบด้วยเทคนิคเก่าแก่ ถามเอาจากคนใกล้เคียง.....

          ปรากฏว่า มันให้...เค!  โห ขี้งก ไอ้ลูกกะหรี่ (ฟิส-เดอ-ปุ้ด) คำด่าภาษาฝรั่งเศส

2:48   วิชาภูมิ-ประวัติฯ ทำไม่ได้  ให้ใช้วิธีระบายสีบนแผนที่  ไม่ได้จริง ๆ ให้โกงด้วยการใช้มือถือที่เตรียมมา  ปรากฏว่า มือถือมันก็ให้...เค!

3:15   วิชาปรัชญา  วิชานี้โกงยาก

          พอดีปวดฉี่ ขออนุญาตไปฉี่  ขอครั้งแรก-ไม่ได้  ทุบโต๊ะเรียกร้องครั้งที่สอง-อนุญาต

          กลับมาทำข้อสอบวิชาปรัชญา  ไม่รู้จะโกงยังงัย วิชานี้ต้องอาศัยแรงบันดาลใจ  แบบนี้ต้อง         
          พี้ยา...ผงขาว-เฮโรอินที่เตรียมมา ช่วยคุณได้ 

4:49   ประกาศผลสอบ  ได้ที่หนึ่ง! และได้รับเชิญไปทำเนียบขาว

ตอน 3/3 Another day of my life in Bangkok, two years later.

อีกวันหนึ่งของฉันในกรุงเทพฯ สองปีต่อมา

--แดง ใบเล่

[ตอน 3/3]

ผู้เขียนเชื่อว่า คนเราทุกคนต่างมีความรู้สึกผูกพันกับสถานที่บางแห่ง เพราะเราเคยมีประสบการณ์ที่ดีเกี่ยวกับสถานที่แห่งนั้น  เรื่องนี้น่าจะเป็นความรู้สึกของสากลโลก ไม่ใช่จำเพาะแต่ผู้เขียน  เราทุกคนอนุรักษ์ความทรงจำอันงดงามเกี่ยวกับสถานที่ ๆ ตนเคยได้รับความอภิรมย์ด้วยอายตนะทั้งหก ซึ่งรวมถึงความรู้สึกสุขใจด้วย 

แต่ในฐานะเด็กต่างจังหวัด ผู้เขียนย่อมมีประสบการณ์กับสถานที่ต่าง ๆ ในกรุงเทพฯ ในลักษณะที่ไม่ซ้ำรอยกับประสบการณ์ของคนที่เกิดมาและเติบโตอยู่ในกรุงเทพฯเอง  เพราะว่าผู้เขียนจะพกพาความทรงจำที่ฝังใจจากชนบท มาคอยวัดเทียบเคียงกับสิ่งที่ตนได้พบ-ประสบ-เห็นในเมืองกรุงเสมอ ทั้งเรื่องดีและเรื่องเลว

สมาคมฝรั่งเศส-กรุงเทพฯ  เป็นสถานที่พิเศษ ซึ่งผู้เขียนจะหาที่ ๆ บ้านชนบทมาเทียบไม่ได้  เพราะว่า สมาคมฝรั่งเศสไม่ใช่โรงเรียนและไม่ใช่วัดหรือสุเหร่า  ทว่าเป็นสถานที่ในอีกมิติหนึ่ง เป็นระนาบใหม่ซึ่งผู้เขียนไม่เคยรู้จักมาก่อน จึงไม่มีประสบการณ์เดิมมาให้เทียบเคียง 

ตอน 1/3 Another day of my life in Bangkok, two years later.

อีกวันหนึ่งของฉันในกรุงเทพฯ - สองปีต่อมา

--แดง ใบเล่

ตอน 1/3

เมื่อสองปีก่อน ผู้เขียนเดินทางไปกรุงเทพฯ และได้เขียนบันทึกปิดไว้ที่บล็อก ชื่อบทความว่า “One day of my life in Bangkok”โดยที่เนื้อหาเขียนเป็นภาษาไทย  บัดนี้ สองปีล่วงแล้ว ก็ได้เดินทางจากกระท่อม(หรือกาบานา –cabaña – ที่จริงอ่านว่า กาบานญ่า)ริมห้วยในชนบททางภาคใต้ ขึ้นมากรุงเทพฯอีกครั้งหนึ่ง และเขียนบันทึกฉบับนี้ ใช้ชื่อว่า“Another day of my life in Bangkok, two years later” ความเรียงสองเรื่องนี้เป็นอิสระจากกัน ไม่จำเป็นจะต้องอ่านต่อเนื่องกัน

มาคราวนี้การเดินทางภายในกรุงเทพฯของผู้เขียนสะดวกขึ้นกว่าครั้งก่อนมาก  เนื่องจากสถานีรถไฟฟ้า สถานีบางหว้า เปิดให้บริการแล้ว  จากบ้านพักผู้เขียนแถวพุทธมณฑล ไม่ต้องถ่อสังขารไปอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ เพื่อจะขึ้นรถไฟลอยฟ้าเหมือนเก่าอีกแล้ว  เพราะสถานีรถไฟลอยฟ้าได้ขยับเข้ามาใกล้ขึ้น  เดินทางจากบ้านพักไปแค่บางหว้า ผู้เขียนก็สามารถไปไหนต่อไหนได้สุดเหนือใต้ออกตกของกรุงเทพฯ ด้วยระบบรถไฟลอยฟ้ากับรถใต้ดิน

ตอน 2/3 Another day of my life in Bangkok, two years later.

                            อีกวันหนึ่งของข้าพเจ้าในกรุงเทพฯ-สองปีต่อมา

                                                                          
 --แดง ใบเล่

[ตอน 2/3]

ที่ศาลแพ่ง ถนนรัชดา  ผู้เขียนต้องการจะอ่านสำนวนคดีคดีหนึ่ง--ซึ่งตัวเองเกี่ยวข้องด้วย  โดยที่คดีดังกล่าวพิพากษาเสร็จสิ้นเป็นคดีแดงมานานแล้ว กลายบันทึกเป็นประวัติศาสตร์ของเหตุการณ์และบุคคลต่าง ๆ ในคดี ซึ่งผู้เขียนสนใจอยากอ่านเรื่องราว  คล้าย ๆ กับได้อ่านนิยายหนึ่งเรื่อง  การเดินทางไปศาลเริ่มจากสถานีรถไฟลอยฟ้าสยามสแควร์ ไปต่อรถใต้ดินที่ปากซอยอโศก โดยที่สถานีรถใต้ดินที่ซอยอโศกชื่อ สถานีสุขุมวิท

จากชื่อสถานที่ก็นึกเดาว่า ถ้าจะไปศาลที่ถนนรัชดาฯก็คงต้องลงรถไฟใต้ดินที่สถานีรัชดาฯ  แต่ปรากฏว่าเมื่อขึ้นบันไดเลื่อนมาถึงระดับผิวถนน จึงรู้ว่าศาลยังอยู่ไกลมาก  ผู้เขียนต้องเรียกมอไซด์ให้ไปส่งที่ศาล...ระยะทางจากสถานีรัชดาฯถึงศาลไม่ใช่ใกล้ ๆ