Open Letter no. 1 to the French Ambassador: ปะกิต วิบัติ บรรลัย ภาษาไทย จัญไร ไม่แพ้กัน

่เสียดาย ก่อนตาย รศ.สมศักดิ์ เจียมธีรสกุล ไม่ได้อ่าน 

จดหมายเปิดผนึก ถึงทูตฝรั่งเศสประจำประเทศไทย

วิจารณ์การอภิปรายของ รองศาสตราจารย์ สมศักดิ์ เจียมธีรสกุล

"ปะกิตวิบัติบรรลัย ภาษาไทยจัญไรไม่แพ้กัน"

link: https://www.youtube.com/watch?v=YB5Gjjl5Khk

His Excellency:

France has shown remarkable equanimity, generosity, and diplomacy with regard to recent political conflict in Thailand, a country she entertains relation for over three hundred years. However, finally she validates, and I beg to differ, Mr.Deputy-Professor Somsak Jiamthirasakul, a university’s lecturer in history whose opinions I criticize in this open letter, by granting him politcal asylum.

I respect the decision of French authority as regard Mr.Deputy-Professor. My respect also goes to Mr.Deputy-Professor Somsak J. whose video transcription I have translated into English for wider audience. To me, Mr.Deputy-Professor Somsak J. is within his rights to express his opinions, including those about the Monarchy, wherever he is legally allowed by Thai law.

Not in what he argues for or against, but I criticize “the how” of his arguments, in the form of an open letter, posting on the internet, addressing a representative of the country whose people pride themselves as being children of Descartes.

Transcript of the video, and its English translation,

Done by Dan Bailé (ปรีชา ทิวะหุต), a Thai writer and literary critic   

คำอภิปรายของ รองศาสตราจารย์ สมศักดิ์ เจียมธีรสกุล

-Dan Bailé (ปรีชา ทิวะหุต) นักเขียนและนักวิจารณ์วรรณกรรมไทย ถ่ายทอดบทวีดีโอเป็นลายลักษณ์อักษร และแปลเป็นภาษาอังกฤษ

Paragraph 1

เอ่อ ขอบคุณนะครับ  ความจริงที่อาจารย์ปิยบุตรพูดนี่  ผมได้ความลู้เยอะอ่ะนะฮะ  เพียงแต่ว่ามันมีหลายปะเด็น ที่เป็นลายละเอียดในเชิงกฎหมาย ที่เลาอาจจะต้องนั่งจัดวงดีเบทกันอีกอะนะฮะ

Uh….thank you. Reallly, from what Professor Piyabutr has spoken I did learn a lot. But there are several topics that have legal details which we may have to organize another session for them.

Paragraph 2

เอ่อออ...เลิ่ม...เลิ่มงี้แล้วกันนะฮะ คือผม ผมเมื่อเช้านี่ผมแวะไปธรรมศาสตร์ เอาลดไปจอด คือทางนี้เนี่ยะหาที่จอดยาก แล้วอีกอย่างผมอยากแวะไปดูว่า ท่านศาสตราจารย์เสื้อกั้ก มีอะไรจะพูด(หัวเราะ)เมื่อเช้า  ผม โอเคก็ สำหลับคนที่ยังไม่ลู้ข่าว ก็ไม่มีอะไลนะฮะ เลื่องก็ เดิม ๆ อะนะฮะ ก้อ... แต่ที่น่าสนใจคือยังงี้ ลดแถวธรรมศาสตร์เมื่อเช้ามันติดมากนะฮะ ผมก็เอ้ะ งงมาก ผมถูกบังคับให้ต้องอ้อม ขึ้นไปสะพานพะปิ่นเกล้าแล้วลงอีกข้างหนึ่ง แล้วก็ยูเทอน ตงแยก อลุน-อัมลิน แล้วก็กับมา อะไรงี้ คั้งแลกผมแหม อาลมไม่ดีเลยว่าจะไปฟัง อาจารย์เสื้อกั้ก...ศาสดาจารย์เสื้อกั้ก ตั้งแต่ต้นอะไลงี้อะนะ

Uhhh….Let’s start….. Let’s start this way…..it’s that I….this morning I went to Thammasat University to park my car. Around here it’s hard to find parking space. And also I would like to go there to see what Mr.Professor Sur-Kak had to say (chuckle) this morning. I…..ok, for those who haven’t heard about it, don’t worry, there was nothing important, it was the same old story. But, what’s interesting is that this morning traffic around Thammasat University was very heavy. Eh, what happened, I was surprised. I was forced to make a detour, to go all the way over Pinklao bridge to the other side of the river, and made a u-turn at Arunamarin intersection, then return to Thammasat, something like that. First, I was very upset because I intended to listen to Professor Sur-Kak from the beginning, something like that, you see.

Paragraph 3

ตอนหลังผมถึงลู้ว่า อ๋อ เขามีการซ้อม ใหญ่ในพิธี เอ่อ เอ่อ เค้าเลียกอะไลดีอะ พูดภาษาชาวบ้านคือเผาศพ เอ่อ เจ้าฟ้าเพ็ดชะลัด ใช่มั๊ยฮะ

After that, I’ve learned that there was a grand rehearsal for the ceremony…..uh, uh, how to call it…..let’s talk in folk language..…a cremation ceremony of, uh, princess Chao Fah Petcharat, isn’t it?

Paragraph 4

ทีนี้ การดูว่าปะเทดไทย เป็นปะชาธิปไตย ไม่เป็นปะชาธิปไตยเนี่ยะ ดูง่าย ๆ นะฮะ คือว่า คือตาบใด ถ้ามีงานแบบเนี้ยอะนะฮะ แล้วไม่สามารถวิพากษ์วิจารณ์ได้ หลือไม่มีคนวิพากษ์วิจารณ์เนี่ยะ  ผมเชื่อว่าในทางกฎหมายวิพากษ์วิจารณ์ได้  เพาะว่ามันไม่ได้อยู่ในหนึ่งหนึ่งสอง  แต่หนังสือพิมพ์ สื่อมวลชน สังคม โทละทัดเนี่ยะ ไม่มีการวิพากษ์วิจารณ์เลย ว่า คุณสามารถใช้จ่ายเงิน พัน...ผมว่าน่าจะเหยียบพันล้านแล้วนะ เพาะว่าตัวเลขหลังสุดเมื่อปีที่แล้วเนียะ เฉพาะค่าสร้างนู่นสร้างนี่ ปะมานหกล้อยล้านแล้ว  ตอนนี้มันต้องเหยียบพันล้านบาทแล้ว  การใช้จ่ายเงินสาธาละณะเป็นพันล้านบาทโดยที่ไม่สามารถ หรือไม่มีชีวิตทางสังคมที่ มาอภิปายกันเนี่ย ว่า ควรมั๊ยเนี่ยะ อันนี้ไม่เป็นปะ    ชาธิปไตยแน่ ๆ (ปรบมือ)

Now, to decide whether Thailand is a democracy or not is rather an easy affair. As long as there is a ceremony like this, and you cannot criticize, or there is nobody who criticizes it, I believe that legally we can criticize because it won’t fall under Section One One Two. But all newspapers, the media, the society, the televisions haven’t ever criticized how you could use public money….. one billion. I think the figure may have reached one billion baht already, the latest figure last year, for cost of construction this, construction that, was about six hundred millions baht. The use of public money for one billion baht that could not be debated, or where no social life could debate about its worthiness, is certainly undemocratic (applause).

[Translation note, The Penal Code of Thailand Section 112 stipulates that     “Whoever defames, insults or threatens the King, the Queen, the Heir-apparent or the Regent, shall be punished with imprisonment of three to fifteen years.”]

Paragraph 5

คือ วิธี คุณหามาตรวัด ดูง่าย ๆ นะ อย่างก่อนหน้านี้ ถ้าไคฟังอาจารย์ยุติ พูดเลื่องหลักเกณฑ์สิทธิ ซึ่งก็น่าสนใจนะฮะ แต่ว่า ผมมีวิธีที่เป็นอินเด็ก หรือเป็นดัชนีอย่างง่าย ๆ เลยว่า อย่างเนี่ยะ เหตุการณ์แบบเนี่ยะ แล้วปะเทดทั้งปะเทดมันเงียบเลยเนี่ยะ หรือไม่ก็      หนังสือพิมพ์ทุกฉบับก็ เชียร์กันใหญ่ เชียร์กันใหญ่ นะโอ่โห หรือไม่ก็ออกข่าวเศร้าโศกสลดโดยที่ส่วนใหญ่ไม่ลู้ด้วยซ้ำว่า เจ้าฟ้าเพชรลัตน์ เป็นใค อะไรงี้นะฮะ อันเนี้ยะ แสดงว่าปะเทดนี้ ไม่เป็นปะชาธิปไตย แน่ ๆ นะฮะ 

That is … you can find an easy measure, you see. A short while ago, if anyone has listened to Professor Yuti talk about principles of right, which is interesting, but I have my own method using index. It could be a very easy indicator, for example, look at this…..having this kind of event and the whole country remains silent, or all newspapers favor the event, tremendously in favor of it, oh wow. The press express their deep sadness, while the majority of them don’t even know who Princess Chao Fah Petcharat was, something like that. This shows that this country isn’t a democracy for sure.

Paragraph 6

แล้วผมพูดถึงขั้นที่ว่า สมมติปะเทดนี้ มีคนหกสิบหกล้านคนเนี่ยะ ถ้าต่อให้หกห้าล้าน        เก้าแสนเก้าหมื่นเก้าพันเก้าร้อยเก้าสิบเก้าคนเนี่ยะ เชียร์เห็นด้วยว่า ยินดีจะทุ่มเงินพันล้าน เพื่อจะจัดงานศพเจ้า ซึ่งคนไม่ลู้จักเนี่ยะ แต่มีอยู่หนึ่งคนเนี่ยะ โอเค สมมติในใจ อย่าพูด(หัวเราะ)  โอเค สมมติเป็นอาจารย์ปิยบุตร(หัวเราะ) สมมติผมก็ได้นะฮะ สมมติผมก็ได้ ต่อให้มีหนึ่งคนไม่เห็นด้วย แล้วคนไม่มีสิทธิที่จะพูด จะวิพากษ์วิจารณ์ ไม่มีสิทธิลณลงค์ให้เลิกงานแบบนี้ เนี่ยะ ปะเทดนี้ ก็ไม่เป็น-ปะชาธิปไตย  

And I would even go a step further, supposing that this country had a population of sixty six millions, I’d  bet even if sixty five millions nine hundred ninety nine thousands nine hundred ninety nine persons agreed to spend a billion to hold a funeral for an unknown royal person, but there was one person…..well, ok, let’s assume silently in one’s own mind without saying it out loud (chuckle)…..let’s assume that he be Professor Piyabutr (chuckle), you may assume that it’s me, and this one particular person didn’t agree and people has no right to speak out, to criticize, to campaign for the abolition of this kind of ceremony; then, this country isn’t democratic.

Paragraph 7

อันนี้เนี่ยะ เป็นดัชนีวัดง่าย ๆ เลย  เพาะงั้น ปะเทดปัจจุบันเนี่ยะ ปะเทดไทยเนี่ยะไม่เป็นปะชาธิปไตย คือเลาสามารถพูดเลื่องหลักการ เลื่องอะไล นักวิชาการน่ะพูดได้  แต่ผมว่าลูบปะธรรมของชีวิตจริง คือ แบบเนี่ยะ ที่เลาเห็นกันหนะ คือ มันเป็นไปได้  คุณลองนึกภาพแล้วกันว่า ถ้าเกิดญาติทักษิณตาย แล้วทักษิณจัด เอาเงินพันล้านมาจัดงานศพญาติอภิสิทธิ์ตายแล้วอภิสิทธิ์เอาเงินพันล้านมาจัดงานศพเนี่ย  มีไคทนได้มั่งในห้องนี้ นี่พูดตง ๆ ต่อให้เชียร์ไคก็ตามนะฮะ มีใคทนได้บ้าง ในการใช้จ่ายเงินสาธาลณะจำนวน  มหาศาลเท่านี้  นักวิชาการที่ไหนก็ทนไม่ได้  ป่านนี้เลาต้องเห็นบ้านเมืองลุกเป็นไฟแล้ว          เอาเงินจำนวนมากมาจัดงี้ได้งัย  แต่ทำไมเลาจึงยอมลับแบบนี้ว่า เออ มันเป็นเลื่องที่มันปกติ

That is an easy indicator. Therefore, at the present moment the country….. Thailand isn’t a democratic country. Even though we can talk on the principles, or something like that, the academics can discuss about it. But, in my opinion, in reality of every day life, it is like that…..that what we witness that it is possible to be like that. Let’s imagine that a relative of Thaksin was dead and Thaksin held a funeral ceremony with a billion baht of public money. Or, if Abhisit’s relative was dead, and Abhisit used a billion baht public money for the funeral. Who in this room could stand it? I’d say it frankly, whatever political sides one supports, who could stand the spending of such a large sum of public fund? Any academics anywhere couldn’t stand it. We would have seen the whole country on fire by now. How could such a large sum of public money be spent on a funeral. But, how come we’d accepted something like this as normal kind of things.

Paragraph 8

จริง ๆ แล้ว เลื่องง่าย ๆ ผมเคยคิดเล่น ๆ นะฮะ วิธีดูว่าปะเทดไทยเป็นปะชาธิปไตย หลือไม่เนี่ยะ ก็ลองดูแล้วกันว่า เมื่อไหล่ไม่มีข่าวสองทุ่มเนี่ยะ ก็เป็นปะชาธิปไตย คือ การเสนอข่าวสองทุ่มเนี่ยะ ทุกคนรู้ว่า มันผิดหลักการเสนอข่าวของโลกสมัยใหม่ ใช่มั๊ยฮะ ไม่มีโลกสมัยใหม่ที่ไหน เนี่ยะ คุณสามารถเสนอข่าวโดยที่ไม่ให้คนวิพากษ์วิจารณ์ได้      ใช่มั๊ยฮะ ไม่มี คุณลองดูเด่ะ แล้วเกิดคุณเสนอข่าว.....เนี่ยะ

As a matter of fact, it is easy. I used to playfully think, you know, that to prove whether Thailand is a democracy or not, you just wait and see when there is no Eight O’clock News. Then it’s a democracy. Eight O’clock News, as everybody knows, it’s wrong…..it’s contrary to principles of modern world’s news broadcast, isn’ it? There are no modern worlds any where that you broadcast news but prohibit anybody to criticize, are there? There aren’t any. If you don’t believe me, just try it…..

[Translator’s note: Eight O’clock News is the evening news broadcast on the activities of the Monarchy.]

Paragraph 9

ผมเล่าโจ้ก ให้ฟังนะฮะ วันนั้นผมไป.....ไป มันมีงานสัมมนาอันนึง ก็มีนักวิชาการมีอะไลงี้นะฮะ แล้วก็มีคนไปแสดงความคิดเห็นเนี่ยะ ผมก็ขึ้นไปยกตัวอย่าง หยั่งเงี้ยะ บอกว่า ปะเทดเลาเนี่ยะมันพึลึกมากเลย คือมีท่านอาจารย์คนนึงอ่ะ ไปพูดเลื่องนักมนุษย์ศาสตร์นักสังคมศาสตร์ ต้องทำอะไลบ้างเงี่ยะ โดยไม่เอ่ยถึงเลื่อง ปะเด็น เลื่องสถาบันกษัตริย์ซักคำเดียว ผมก็ขึ้นไปพูด ผมบอกว่า อาจารย์ก็คงจะลู้ว่าผมจะพูดอะไล แต่ผมบอกว่าเนี่ยะ มันมีเลื่องตลกมากนะ แล้วผมบอกว่า เนี่ยะ เออ ลองคิด      ดูง่าย ๆ อย่างเนี่ยะ ถ้าเกิดบ้านเลาเมืองเลาเนี่ยะ ทุกสองทุ่ม     มันมีข่าวที่ เนี่ยะเชียร์นักการเมืองพรรคไหนก็ได้ ห้ามคุณวิพากวิจารณ์เด็ดขาดเลย ห้ามคุณเสนอข่าวตงกันข้ามเป็นคนละแบบเลยเนี่ยะ ลองถาม ทนได้มั๊ย  

Let me tell you a joke. One day I went to…..I went to…..there was a debate where speakers were academics and others. People went there to express their opinions.   I went up the stage and gave an example that our country was strange, very weird. Well, there had been a professor who talked about people in humanities and social sciences, about what they should do, without mentioning a word on the Monarchy.  I went up there and told him you knew what I wanted to talk about. But, well, I said there was a joke, and I said just think, uhh…..try to simply think about this easy question, if in our country every eight o’clock in the evening there was a news program that praised a politician, from whatever party, but it was forbidden to criticize those news. You were forbidden to broadcast the opposite. You may ask whether anyone could tolerate it.

Paragraph 10

ก็ยังอุตส่าห์มีคนนึง ใส่เสื้อแบบหยั่งเงี่ยะ ชุดสีชมพูชุดเหลืองอะไลก็ว่าไป บอกว่า ผมทนได้คับ  ผมบอกว่าเนี่ยะ คุณโกหก ทำไมผมลู้ว่า คุณโกหก เพาะว่าก่อนหน้านี้เขาขึ้นแสดงความเห็นวิจารณ์ลัฐบาล เลื่องกองทุนนู่นกองทุนนี่ คุณลู้ป่าวเลื่องกองทุนนู่นกองทุนนี่ คุณยังทนไม่ได้ ต้องมาวิจารณ์เลยเนี่ยะ ลองนึกดูนะทุกสองทุ่ม คุณเสนอข่าวเลื่อง ลัฐบาลดี  หยั่งโง้นดีหยั่งงี้ ลัฐบาลมีบุญคุณต่อปะชาชนหยั่งโง้นหยั่งงี้ ปะชาชนต้องกาบไหว้ ลัฐบาลเนี่ยะ แล้วห้ามวิพากษ์วิจารณ์เลยเนี่ยะ คุณทนได้มั้ยเนี่ยะ ถามจิง  

Nonetheless…there was a man, wearing pink shirt or yellow shirt or whatever color, who answered me I could stand it sir. So I told him, “You lie!”. Why I knew you lied, it’s because before that he stood up and expressed his criticism of the government on that provisional fund and this provisional fund. So, I asked him, “Even with that provisional funds, this provisional fund, you could not stand them. You’ve to come to the debate to express your discontentment. Then how about the eight o’clock news, if there were news praising the government, that the government was good and was so good, and that the government had done good actions for the people, that the people must kowtow to the government, and it was forbidden to criticize the government, could you bear with that, I ask you frankly?”

Paragraph 11

ปะเด็นนี้ แล้วผมจะโยงเข้าอีกปะเด็นนึงนะคือ อาจจะโยงเข้าสู่เลื่องดีเบท ถ้าใคตามเลื่องดีเบทละหว่าง ความที่ผมไม่เห็นด้วยกับค.ล.ก.อะไลเนี่ยะ  อันนี้ยกตัวอย่าง ผมยก เป็นลูปะธรรมขึ้นมาเอง วันก่อนนี้ที่เชียงใหม่ ก็มีอภิปาย เลื่องนี้ ใช่มั๊ยฮะ อาจารย์สมชายซึ่งอยู่ในค.ล.ก.แล้วก็สนับสนุนนโยบายค.ล.ก.เนี่ยะ บอกว่า เออ ย้ำ พูดย้ำอะนะฮะ ว่า ข้อเสนอค.ล.ก.เนี่ยะ หลือข้อเสนอนิติลาษฎร์เนี่ยะคือ ให้วิจารณ์ได้ แต่ไม่ได้หมายความว่า ให้ด่า ให้ต่อว่า ให้หยาบคาย อะไลงี้นะฮะ ก็หลายคน ถ้าอ่านเฟสบุคผม ก็คงลู้ว่าอาจารย์ธงทองก็เคยยังงี้ ที่บ้านโป่ง  

From this issue, I would like to relate to another one, maybe to tie it also to topic of the debate. If anybody has followed the argument, my disagreement, between me and Kolortor…..or some thing like that. Well, I would like to illustrate the point with concrete examples, lately, in Chiengmai, there was a conference on this matter, wasn’t there? Professor Somchai who was a member of Kolortor and who advocated the policy of Kolortor said…..uhh…..repeated, has repeated that the proposal of Kolortor, or proposal of Nitiraj was to allow for criticism (of the Monarchy), but didn’t mean to allow scolding, reprimanding, using rude words, something like that. Well, for many people who has read my facebook page, might have known that Professor Kongtong used to propose the same thing in Banpong.

Paragraph 12

ผมไม่เคยคิดจะด่าเจ้า นี่พูดจริง ๆ นะฮะ(หัวเราะ) เลิกหนึ่งหนึ่งสอง ผมก็ไม่ด่า  นี่พูดจริง ๆ นะฮะ  แต่ถ้าสิ่งที่ผมตั้งคำถามมาตลอด ว่า มันเป็นเลื่อง แปกมั๊ย ที่เวลาเลาเห็นเนี่ยะ อย่างใคเล่นเฟสบุคเนี่ยะ เลาเห็นเนี่ยะเอาหน้าทักษิณไปใส่ควาย เอาหน้าอภิสิทธิ์ไปใส่หมาเนี่ยะ ไม่เห็นมีใคคิดว่าเลาจะต้องมีกฎหมายพิเศษ ว่าถ้าคุณเอาหน้า  คุณจะโดนจำคุกกี่ปี ๆ ใช่มั๊ยฮะ  แล้วนักวิชาการเองก็ ผมก็ไม่คิดว่า นักวิชาการคนไหนคิดจะเสนอ ใช่มั๊ยฮะ  ข้อนี้ผมตั้งคำถามมาตลอด เวลาคิดเลื่องสถาบันกษัตริย์เนี่ยะ ลวมทั้งตั้งถึงนักวิชาการ เพื่อนนักวิชาการ หรือเพื่อนปัญญาชนด้วยกันว่า เวลาวิธีคิดของเลาเนี่ยะ        ทำไมเวลาคิดถึงเลื่องเจ้าพั้บ เลาต้องใช้บันทัดฐานวิธีคิดอีกแบบนึง ถ้าคุณลู้สึกธรรมดาที่ใคก็ได้ด่าอภิสิทธ์เป็นหมา ด่าทักษิณเป็นควายเนี่ยะ ทำไมคุณต้องเดือดล้อนมาก โอโหย คุณด่าเจ้าไม่ได้นะ ด่าเจ้าไม่ได้นะ อะไลเงี้ย ผมว่ามันเป็นอะไลบางอย่างซึ่ง...ซึ่งมันแปกอะนะฮะ

I haven’t thought of scolding the Monarchy, to tell the truth (chuckle). Even if Section One One Two were abolished I wouldn’t scold the Monarchy, to say the truth. But, if what I’ve questioned all along whether it wasn’t strange when we saw…..in case you’re users of facebook, and we saw someone had replaced a buffalo’s head with the face of Mr.Thaksin, or changed a dog’s head with Mr.Abhisit’s face, nobody thought we should have a special law stipulates that because of your action you will be put in jail for such and such number of years. I don’t think there are any academics who think of proposing such a law. I have been questioning about this all along whenever I think about the Monarchy. I would also like to ask academics, my fellow academics and my fellow intellectuals, that, of the way we think, why whenever we think about the Monarchy, suddenly we must use another standard of thought. If you feel it’s normal that anybody can scold Mr.Abhisit as a dog, scold Mr.Thaksin as a bullalo, then why you have to feel irritated…..oh no, you cannot scold the Monarchy, or something like that. I think it is something…..something weird.

Paragraph 13

ความจริงผมไม่ตั้งใจพูดปะเด็นนี้นะ พอดี อย่างเมื่อกี้บอก เมื่อกี้ลำคาญ ไอ้งานที่มันปิดสนามหลวง(หัวเราะ)  โอเค เป็นโจ้กนะฮะ คือว่า ตอนที่ผู้จัดเขาติดต่อผมมาเนี่ยะนะฮะ เขาติดต่อว่า จะให้พูดปะเด็น เลื่อง โซฟเวอเลน อิมมูนิตี้ นะฮะ คือแปเป็นเลื่อง อะไล  เอ่อ  อะไล นะ เอ่อม...เอกสิทธิลัฎฐาธิปัตย์ เนี่ยะ ผมนึกถึงหนังฝะหลั่ง เลื่องนึง มันมีฉาก ไอ้เลื่อง   อิน เดอะ ไล ออฟ ไฟร์ นะฮะ มันมีฉากเลื่องนึง ที่นางเอกกับพะเอกมันแซวกันว่า เนี่ยะหาคำนี้ เนี่ยะ คำว่า ผะน้าส แปว่าอะไลเนี่ยะนะฮะ พะเอกก็บอกไป นางเอกก็บอกชั้นลู้น่าว่า ผะน้าส แปว่าอะไล  พะเอกก็เลยแซวว่า แหมผมต้องเปิด ดิคชันนาลี อะไลเนี่ยะ 

Actually, I don’t intend to talk on this subject. As I’ve just told you I’ve been annoyed by the bloody ceremony that closed Sanam Luang (laughter). Ok, I’m now telling you a joke….. when the organizer of this debate contacted me, he invited me to talk on the topic of “Sovereign Immunity”. Well, how I would translate that….. urh…..what’s it….ummm…. . “Ek ka sit Lat ta ti pat” . Well, it reminds me of a foreign film where there is a scene…..the movie’s name is “In the Light of Fire”. There is a scene where the hero and the heroine are teasing each other over a word used. In the scene one says “Look, find this word, the word ‘PANAS’, what does it mean?” . The hero has given an answer, and the heroine tells him I know what PANAS means. The hero then mocks the heroine by saying “Wow, I’ve to consult a dictionary.”

Paragraph 14

คือ ตอนผู้จัด เอาหัวข้อให้ผมดูเนี่ยะ  ผมนึก เกือบจะต้องเปิด ดิคชันนาลี เลยว่า เอ้ะ มัน แปว่าอะไล อะไลเนี่ยะนะฮะ แล้วงานนี้เนี่ยะเดิมทีเดียวก็ เอ่อ จริง ๆ แล้วที่ผมงง ก็คืองี้ คือจริง ๆ แล้ว เอกสิทธิลัฎฐาธิปัตย์ มันเป็นอีกปะเด็นนึงกับหนึ่งหนึ่งสองนะฮะ คือ เอก       สิทธิลัฎฐาธิปัตย์ คือ ปะเด็นที่อาจารย์ปิยะบุตรพยายามจะพูดเมื่อกี้นะฮะ ก็คือเลื่องฟ้องไม่ได้  หลือ อะไลไม่ได้เนี่ยะ  แต่ต่อให้ปะเทดที่มีเอกสิทธิแบบเนี้ย อย่างอังกลิด อย่างอะไลเงี้ย  อย่างปะเทดที่มี มีกษัตริย์ในยุโหลปหลายปะเทด  เขาไม่ได้ห้ามการวิพากษ์วิจารณ์ก็มี หลืออย่างน้อย การวิพากษ์วิจารณ์ในละดับธรรมดาเนียะ เพาะนั้น ปะเด็น เลื่องเอกสิทธิ   กับเลื่องการวิพากษ์วิจารณ์เนี่ยะ คนละอันกันนะฮะ  แต่เดี๋ยว...เดี๋ยวผมจะพูดปะเด็นนี้เหมือนกันนะฮะ 

When the organizer showed me the topic of this debate. I thought, I almost had to look it up in a dictionary to find the meaning of it. And this event, originally…..uhhh…..what’s made me dumbfounded is that actually sovereign immunity is a different argument from that of Section One One Two. Sovereign immunity is the argument that has just presented by Professor Piyabutr: you cannot take legal action against the sovereign , or you cannot do this do that, something like that. Nevertheless, even in countries where there is such immunity, for example, the UK or other countries in Europe where kingship exists, they don’t prohibit criticism, or at least critiques at normal level. This is because the argument for immunity, and the one for criticism, is difference in kind. But wait…..wait a minute, I’ll talk about the topic also.

Paragraph 15

ทีนี้ ช่วงนึงก็นึกว่า จะให้อาจารย์วรเจด มาดีเบทเลื่องหนึ่งหนึ่งสอง ตอนหลังก็เปี่ยน อีก เพาะนั้น งานวันนี้ก็เลยเปี่ยนหลายอย่างสำหลับผมนะฮะ  ซึ่งผม ผมต้องเตียมหลายอย่าง เพาะนั้น ผมจะพูดวันนี้ ปะเด็นใหญ่ ๆ อยู่สองปะเด็นนะฮะ 

Well, for some time, I thought Professor Vorajade would be assigned to talk about Section One One Two. Later, things had changed again. Consequently, for me, today’s conference has changed in many ways, and I had to prepare for many topics. As a result, what I’ll talk today consists of two main issues.

Paragraph 16

ปะเด็น แลกเนี่ย ผมจะถือโอกาสพูดความเห็นผม ต่อเลื่องค.ล.การเคื่อนไหวเลื่องหนึ่งหนึ่งสองโดยทั่วไป แล้วก็พูดจริงปะเด็น เลื่อง เลื่องสถาบันกษัตริย์เนี่ย สำหลับคนที่เห็นว่า เนี่ยะเป็นปะเด็นซึ่งเลา เลาจะต้องมาหาทางแก้ไขปับปุง นะฮะ  แล้วช่วงหลังผมถึงจะ      พูดปะเด็น เลื่อง ความเห็นผมต่อเลื่องการลนลงณ์ เลื่องหนึ่งหนึ่งสองต่างหาก 

For the first topic, I would take this opportunity to give my general opinion on the movement on Section One One Two. After that I’ll give a real talk on…..on the Monarchy. This is for those of us who think we need to reform it. Finally, I’ll talk about…..my opinion on the campaign on Section One One Two.

Paragraph 17

คืองี้ ถ้าใคดูเฟสบุคผม คงจะเห็นอันนี้เนี่ยะนะฮะ ที่ผมขึ้น เอ่อ อันนี้คือผมแซวไอ้ข้อเสนอของสถาบันพะปกเกล้า เขาบอกว่าห้ามแตะต้องสถาบันกษัตริย์นะฮะ ผมก็บอกว่า คุณลืมไปแล้วว่า เคยมีเหตุการณ์พวกนี้เกิดขึ้น นะฮะ เลื่องสมเด็จทรงเสด็จงานศพ น้องโบนะฮะ คุณสนธิเคยพูดอธิบายเลื่องผ้าพันคอมายังไง คุณธรรมนูญ สิทธิสมาน เคยอธิบายเลื่องเงินสองแสนห้ามายังไง เลื่อง อะไลเงี้ย นะฮะ หลือว่า คุณสุเทพ เทือกสุบรรณ บอกทูตสหลัฐว่า จุด จุด จุด เนี่ยะ มีส่วนเกี่ยวข้อง ลัฐปะหาร อะไลเงี้ย ซึ่งคุณสมัคร สุนทรเวช ก็ยืนยันพูดแบบเดียวกันเป้ะเลยนะฮะ อะไลแบบเนี้ย

Anyone who has opened my facebook page would see this…..that I’ve posted uhhh…..that I’ve made fun of the bloody proposal of King Pok-klao Institute which say it’s prohibited to criticize the Monarchy. I told them you’ve forgotten that this kind of cases had happened before. Case in point is when the Queen went to Nong Bo’s funeral: Mr.Sonthi had explained where the scarf came from, Mr.Thammanoun Sithisamarn had made clear about the source of money, two hundred fifty thousands(baht), and some other matters. Or, Mr.Suthep Tueksuban had told the US Ambassador that dot, dot, dot, dot did involve with the coup d’état. Mr.Samak Sunthoravej had also confirmed exactly the same thing, something like that.

Paragraph 18

เพาะนั้น พวกนี้ไม่เคยเกิดขึ้นในปะเทดไทยนะฮะ อันนี้ลืมไป แต่ แต่พ้อยที่ผมเดิมทีเดียวที่ผมเตียม เลื่องนี้ คือ ยังงี้ ผมปะเมินหยั่งงี้นะฮะ คือว่า ถ้า ถ้าเลาพูดกัน อย่างปะเมินว่า ตอนนี้มันอยู่ตงไหน ไอ้เลื่องเกี่ยวกับสถาบันกษัตริย์ หลือ เลื่องหนึ่งหนึ่งสองเนียะ อันนี้ผมปะเมินว่า ผมเชื่อว่าเลื่องเนี่ยะ มันจะลดกะแส ลงอ่ะ นี่พูดกันอย่างตงไปตงมา ผมเชื่อว่า ถ้าค.ล.ก.ได้ชื่อเสร็จ เนี่ยะ ไปเสนอกับสภา ผมว่าสภาเขาคงใช้ ปะธานลัฐสภาคงใช้เอกสิทธิที่ว่า ตีความว่า ข้อเสนอเนี่ยะ มันไม่เข้าอยู่ในหมวด คือ-คือการเสนอลงชื่อหมื่นคนเนี่ยะ มันจะต้องตาม ลัฐธรรมนูญเนี่ยะ จะต้องเข้าหัวตงหมวดเสลีภาพ เลื่อง อะไลงี้ใช่มั้ย  แล้วเขาจะตีความว่า เป็นหมวดความมั่นคง หลือเป็นหมวดอะไล ซึ่งไม่เป็นหมวดเสลีภาพแน่ อันนี้ผมว่า แล้วจะจบไป

Therefore, these cases had never happened in Thailand, I just forgot. But, the point…..that I originally prepared this topic was that…..I would assess that if….if we talk roughly where it is, the bloody story about the Monarchy, or Section One One Two. I would assess that, I believe that, it would cool down. I’m talking frankly, here. I believe that once Kolortor had got all signatures and propose the case to the Parliament. I believe the Parliament, ….. the President of the Parliament, would use his privilege interpreting that the proposal doesn’t conform to the chapter …..that is a proposed motion with ten thousand signatures, in order that it would conform to the Constitution, must correspond to Freedom chapter or something like that, musn’t it? Then, they would interprete that it is in accord with the Security chapter, or some other chapters that wouldn’t be Freedom chapter, for sure. Thus, the case would finally end there, I believe.

Paragraph 19

หลือไม่ เขาก็จะเอาเลื่องไปดองเป็นปี ๆ แล้วก็ลืมไป หลือไม่เขาก็จะคว่ำในสภา  เพาะนั้นเนี่ยะ ผมเชื่อว่าเลื่องเนี้ยในที่สุดก็ มันกะแสมันจะตก ลวมทั้งเลื่องที่เกี่ยวกับสถาบันกษัตริย์โดยลวม ด้วย  คือ ถ้าคุณดูชาร์ทอันนี้เนี่ยะ นี่เป็นชาร์ทคดีหมิ่นนะฮะ คดีหมิ่นมันพุ่งสูงขึ้นเนี่ยะ ในปีห้าสองห้าสาม ถามว่า ทำไมมันพุ่งสูงขึ้นเนี่ยะ ก็ง่ายมาก เพาะเหตุการณ์ที่ให้ลืมไปเมื่อกี้ เนี่ยะนะฮะ มันเกิดขึ้นในช่วงปะมาณปีห้าหนึ่ง แล้วมันก็มีคนแสดงปฏิกิริยาออกมาต่อเหตุการณ์พวกนี้เนี่ยะ พอแสดงปฏิกิริยาเข้าในลูปแบบต่าง ๆ เนี่ยะ ก็เนี่ยะเกิดการจับ เกิดอะไลขึ้น ไม่ว่าจะเป็นคุณตี๋คุณหนุ่ม ใคต่อใคเนี่ยะนะฮะ คุณ      ดา ตอร์ปิโดเนี่ยะ อาจจะก่อนใคเพื่อนนะฮะ  ตั้งแต่ปีห้าหนึ่งอะไลเงี้ยนะฮะ  แต่คนอื่น ๆ ส่วนใหญ่ก็จะมาหลังจากเหตุการณ์ช่วงปายปีห้าหนึ่ง ทั้งนั้นนะ

Or else, they would delay the dossier for years, and then they would forget it altogether. Or, perhaps, they would censure it in the Parliament. Therefore, I believe, finally the proposal would be out of the limelight, including the arguments about the Monarchy overall. Well, you may look at this chart showing the statistics of lèse-majesté cases (projecting a graph on screen at video time 10:34). The number of cases peaks in the year fifty-two to fifty-three (2009 – 2010). Why did numbers of cases increase during those years? The answer is easy. It’s because of the event I’ve asked you to forget awhile ago. The events occured around year fifty-one (2008), and there were people reacting to the events in many forms, so there were many arrests, for example, the arrest of Mr.Tee, Mr.Noum and several others. Miss Da Torpedo, perhaps, had been arrested first, since the year fifty-one (2008) or something like that. But, other cases mostly followed the events by the end of year fifty-one.

Paragraph 20

ทีนี้ พอมาถึงปีเนี้ย มันจะเลิ่มตกแล้ว จากสี่ล้อยกว่าเนี่ยะ ในปีห้าสองห้าสามเนี่ยะ  ห้าสามเนี่ยะ ห้าสี่มันตกเหลือแค่ปะมาณแปดสิบสี่แปดสิบห้า แล้วผมเชื่อว่ามัน โดยสถานการณ์ เนี่ยะ เลื่องนี้ก็คงจะซาลง เหตุผลที่สำคัญอันหนึ่งก็คือว่า ตอนเนี่ยะ เหมือนกับที่คุณปาจินตั้งคำถามเมื่อเกี้ยะ คือจริง ๆ แล้ว มันน่าสนใจนิด คืออาจารย์ปิยบุตรพูดถึงปะวัติศาสตร์ของฝะหลั่งเยอะนะ คือ...คือ ฝะหลั่งเนี่ยะ ในที่สุดแล้ว การต่อสู้ละหว่าง กษัตริย์กับพลังปะชาธิปไตยเนี่ยะ มันแสดงออกโดยผ่านการต่อสู้ละหว่างกษัตริย์กับ ลัฐสภา เกือบทุกปะเทดมันเป็นอย่างนี้ ใช่มั๊ยฮะ 

Now, this year, numbers of cases have fallen from more than four hundred cases in fifty-two – fifty-three. Well, in fifty-four the figures fell to around eighty-four or eighty-five cases. I believe that because of the situation, the cases would decrease. One of the important reasons is that, now, it is like what Mr.Pa-jin has just posed a question…..This is in fact it is quite interesting, Professor Piyabutr has evoked a lot of history in the West. That is ….. that is in the West, finally, the fight between kings and democratic movements expressed itself in the form of the fight between kings and Parliaments. In almost every country it had been like that, hadn’t it?

Paragraph 21

แต่ว่า ในกอณีปะเทดไทย เห็นชัด ๆ ว่า คนที่อยู่ใน ลัฐสภาเนี่ยะ ไม่ว่าฝ่ายไหนเนี่ยะ ไม่ต้องการแตะเลื่องเนี่ยะ แล้วตอนนี้ยุทธศาสตร์ของ ลัฐบาลพรรคเพื่อไทย ของนปช. ของอะไลเนี่ยะ ยุทธศาสตร์ของเขาก็คือว่า เนี่ยะทำยังงัยสุดความสามารถ คือจะไม่แตะเลื่องนี้  เขาอาจจะไปลบกับสุเทพ ลบกับอภิสิทธิ์ ลบกับใค ลบกับ ลัฐธรรมนูญ ลบคนโน้นนี้ แต่เขาจะไม่แตะเลื่องนี้เป็นอันขาด นะฮะ โดยหวังว่าไม่ลู้ ในอนาคตค่อยมาว่ากัน   อีกที แต่เลื่องนี้จะไม่ ไม่แม้กะทั่งว่า จะช่วยคนที่อยู่ในคุกหนึ่งหนึ่งสองเนี่ยะออกมา ก็จะไม่  เพาะฉะนั้น ในสถานการณ์หยั่งงี้เนี่ยะ ผมว่าค่อนข้างแน่นอนว่า จะมากจะน้อยเนี่ยะ กะแส เลื่องนี้เนี่ยะ ที่เลาเห็นขึ้นสู่กะแสสูง ในระยะปีห้าหนึ่งห้าสองห้าสามเนี่ยะ ผมว่ามันคงนั่นไป นะฮะ 

But in the case of Thailand, it is obvious that people in the Parliament, whatever their political parties, don’t want to get involved with the issue. At the moment, the strategy of the Puethai Party, the party in power, and of the group Norporchor, or something like that, is to avoid at all cost not to get involved in this. They might fight against Mr.Suthep, fight against Mr.Abhisit, fight against whoever, fight with the Constitution, fight this one or that one, but they’ll never stray close to this subject. They hope ….. I don’t know, they could have hoped they would deal with it in the future. They are not going to get involved with this issue, even not to help release those in the One One Two jail; they won’t do it. Therefore in this kind of situation, I think it is certain that, more or less, the intensity of this matter that we used to witness its high point in the year fifty-one, fifty-two, fifty-three, will cool down.

Paragraph 22

อันนี้ มันโยงเข้าปะเด็นค.ล.ก.นิดนึง คืออาจารย์พงษ์ทองพูดถึง ที่เชียงใหม่นิดนึงว่า  เอ่อ ต่อให้เลาเสนอ ต่อให้ค.ล.ก.เสนอไปแล้วเนี่ยะ  ก็อาจไม่จบแค่นี้ ก็อาจลนณลงค์ เลื่องหนึ่งหนึ่งสองต่อ  นี่ผมก็เห็นด้วยอยู่นะฮะ เลื่องไม่จบ  

Well, from here, it relates with some degrees to Kolortor, as Professor Pongtong has talked in Chiengmai, that even we propose …..or even Kolortor has proposed, the campaign wouldn’t end there. The campaign on Section One One Two would continue. I agree with the continuation of the campaign. 

Paragraph 23

เพียงผมมีข้อเสนออันนี้นิดนึง  ผมเคยคุยเล่น ๆ กับเพื่อนนะ เมื่อไม่กี่ปีที่แล้ว แต่นี่คุย        เล่นแต่เสนอจริงนะฮะ ซีเลียส ให้คนที่อยู่ในคลก.ลอง พิจาละณาดูนะฮะคือว่า ผมว่าจริง ๆ แล้วคือ คลก.นี่น่าจะเปลี่ยนชื่อ หรือเปลี่ยนเป้าของการลนณลงค์ นะฮะ ก็คือจริง ๆ เนี่ยะ แทนที่จะเป็นคลก. จะเป็นอะไล ควปก. เป็น เคือข่ายนักวิชาการเพื่อการปฏิลูปสถาบันกษัตริย์ คืออย่าจับเลื่องหนึ่งหนึ่งสองเลื่องเดียว คือเสนอให้ปฏิลูปทั้งสถาบันเลย นะฮะ(เสียงปรบมือ)  อันนี้ผมคิดใน    ละยะยาวนะฮะ คิดในละยะยาว ปะเด็น แลกที่ผมอยากจะพูดคืองี้  ผมเคยเขียนในเฟสบุค ถ้าใคอ่านปะจำเนี่ยะว่า การลณลงค์ เลื่องหนึ่งหนึ่งสองในหลายปีที่ผ่านมาเนี่ยะ มันเหมือนมีความแปก อะไลอยู่นิดนึง คือ ผมเห็นด้วยนะฮะเลื่องหนึ่งหนึ่งสองเนี่ยะ ผมเสนอให้แก้ให้เลิกอะไลก็แล้วแต่เนี่ยะ  แต่มันมีความแปก อยู่นึดนึงตงที่ว่า ทำไมมาลงที่หนึ่งหนึ่งสอง นะฮะ สำหลับผมเนี่ยะหนึ่งหนึ่งสองเนี่ยะ มันเป็นเพียงปะเด็นนึงของปะเด็นอื่น ๆ อะนะฮะ ที่เป็นส่วนสำคัญก็คือ เลื่องเกี่ยวกับสถานะของสถาบันกษัตริย์  

I’ve this proposal. I used to talk about it jokingly among friends, a few years back, but now I’m also talking jokingly about it at this debate. However, my propsal here is real, serious. I propose that people in Kolortor should change Kolortor’s name, or change the goal of its campaign. That is in fact, instead of the name “Kolortor” it should change its name to “Koworporkor” which stands for the “Academicians Network for Reforming the Monarchy”. The aim of which should not concentrate on Section One One Two alone. I propose the overall reform of the Monarchy (applause). Here, I think longterm…..thinking longterm. The first issue which I would like to talk is that….. I used to write on my facebook page that, anyone who regularly read my facebook would remember, I’ve written that the campaign on Section One One Two during the past several years has something strange about it. I agree with the campaign on Section One One Two. I’ve proposed its change or its abolition or whatever. But there is something strange that is why it has been narrowed down to Section One One Two. For me, Section One One Two is simply one topic among many – what’s important is the status of the Monarchy.

Paragraph 24

บางคั้ง ผมยังคิดเล่น ๆ ว่า มันเหมือนกับว่า  อันนี้ไม่ใช่นิติลาษฎร์นะฮะ  เพาะว่า นิติลาษฎร์เองเนี่ยะ ว่าไปแล้ว อย่างที่ฟังอาจารย์ปิยบุตร หลือว่าเคยฟัง...นิติลาษฎร์มีค็อนเส็บเลื่องสถาบันกษัตริย์แบบค่อนข้างคบชุดอยู่ ในปะเด็นต่าง ๆ นะฮะ  แต่อันเนี่ยะ เป็นการตั้งคำถามกับพวกนักวิชาการ หลือคนอื่น ๆ ที่ทำคลก.เนี่ยะ เป็นหลักนะฮะ แล้วงัย งัย งัย ในความลู้สึกผม มันมีความแปกอยู่เหมือนกันที่ว่า เออ ทำไม ทำไม      จึง ลณลงค์ อยู่ที่หนึ่งหนึ่งสอง  อะนะฮะ เพาะปะเด็นใหญ่ของเลื่องหนึ่งหนึ่งสองเนี่ยะ มันไม่ได้อยู่ที่ตัวหนึ่งหนึ่งสองโดยตง  

Sometimes, I used to toy with an idea that ….. it seems like,well, this is not Nitirat, because even Nitirat, we may say, as we have heard from Professor Piyabutr or used to hear ….. Nitirat has an almost full concept concerning the Monarchy in several dimensions. However, this is a question asking mainly academicians, or other people involved in Kolortor. Nevertheless, I still feel something strange….. uhh why, why the campaign should be limited to Section One One Two, because what is important about Section One One Two does not directly exist in Section One One Two as such.

Paragraph 25

ถ้าคุณดูปัญหาความขัดแย้งที่ผ่านมา ในละยะไม่กี่เดือนเนี่ยะ ที่คลก.เลิ่ม ลณรลงค์หนึ่งหนึ่งสองเนี่ยะ มันเหมือนกับเถียงคนละเลื่องใช่มั๋ยฮะ  คลก.ก็เสนอนิติลาษฎร์มาเสนอว่า ต้องแก้หนึ่งหนึ่งสอง ไอ้พวกที่ไม่เห็นด้วยเนี่ยะ เขาไม่ได้เถียงเลื่องตัวหนึ่งหนึ่งสอง ดีไม่ดียังงัย เขาเถียงเลื่องอะไล เขาบอกเนี่ยะ สถาบันกษัตริย์มีคุณปะโยชน์ต่อสังคมไทย มีอะไล อะไล ยังงี้ใช่มั๊ยฮะ  คือมันเหมือนพูดคนละภาษาใช่มั๊ยฮะ  พอคุณพูดว่าต้องแก้หนึ่งหนึ่งสอง ทางนี้ก็พูดว่า เนี่ยะทำคุณปะโยชน์อย่างมหาศาลต่อสังคมไทย  พวกมึงเนละคุณ อะไลก็ว่าไป อย่างนี้ใช่มั๊ยฮะ 

If you look back at the conflict during past months, from the time  Kolortor began to campaign against Section One One Two, it looked like they’ve argued on different topics, didn’t they? Kolortor had suggested to Nitirat to propose that Section One One Two must be reformed. Those who disagreed didn’t argue whether Section One One Two was good or bad. What did they protest? They said the Monarchy was beneficial to Thai society in this and that way, something like that, didn’t they?  It seemed like when you argued for the reformation of Section One One Two, they said it’s tremendously beneficial to Thai society and those who disagreed were the ungrateful lot, something like that, didn’t they? 

Paragraph 26

ปะเด็นที่ผมเห็นมาตลอด ก็คือว่า ปะเด็นจริง ๆ มันเลยไม่ได้อยู่ที่ตัวหนึ่งหนึ่งสองเฉย ๆ  หนึ่งหนึ่งสองมันเป็นตัวแสดงออกอันท้าย ๆ ของมันอ่ะ ปะเด็นสำคัญมันอยู่ตงที่ว่า สถานะของสถาบันกษัตริย์นี่แหละ เป็นยังงัย.....  

The argument that I’ve long put forward …..is that the real issue doesn’t belong solely to Section One One Two. Section One One Two is the later stage of its manifestation. What’s important rests upon the stature of the Monarchy…..

[End of transcription, done to the first fifteen minutes of the video]

The critique

ประเด็นวิจารณ์

1)   A princess funeral

Mr.Deputy-Professor Somsak Jiamthirasakul begins his talk complaining, paragraph 2, about the inconvenience caused by the rehearsal of funeral ceremony of Princess “Chao Fa” Petch-ratana.

“Chao Fa” is an ancient monosyllable Thai word, understandable among Thai speakers from south of the Yangtze river in China to northeastern India – in Assam, northern Myanmar, river valleys in north Vietnam, down to a couple of villages in northern Malaysia. “Chao Fa” survived the onslaught of Sanskritization and Khmerization to remain one of the most prominent monosyllable old Thai words in court language, a special language used for royalty.

In present day Thailand, “Chao Fa” has taken a technical connotation, refering to a prince or princess born under the White Umbrella, symbol of kingship, roughly comparable to the Crown in the West, which means he or she was born while his or her father was on the throne. A prince or a princess with “Chao Fa” title occupies highest rank among royal children.

With her “Chao Fa” title, the late Princess Petch-ratana, daughter of King Rama VI can have an elaborate crematorium pyre, on the ground of Royal Cremation Field, commonly known as Sanam Luang, an open space beside the Grand Palace in Bangkok. Officially, Sanam Luang is used for cremations of highest ranking royalty. There was also Royal Cremation Field in Ayuthya period, close to Wat Prasri-sunpetch, the palace’s chapel.

Princess “Chao Fa” Petch-ratana therefore has her right, the right by entitlement, to an elaborate royal crematorium pyre and its accompanying ceremony, which has caused some inconvenience for Mr.Deputy-Professor Somsak Jiamthirasakul, a professor of history, to park his car.

If Mr.Ambassador wish a third party opinion on the right by entitlement, he may consult political philosophy lectures, available on youtube, by Professor Michael Sandell, Harvard University, episode 08 part 2: What do we deserve?

2)   Dead relatives of two former prime ministers

Down toward paragraph 7, Mr.Deputy-Professor Somsak J. cites two hypothetical dead relatives of two former prime ministers from opposite political parties, Mr.Thaksin and Mr.Abhisit, in order to argue by drawing analogy – a comparison between things having similar features, the case in point: dead bodies.

Close reading shows that Mr.Deputy-Professor Somsak J. has put forth a couple of superimposed claims using the same narrative based on dead persons, real and hypothetical, from which keen critics could have formulated a few arguments logic book style. Since such endeaver is above my paygrade, I am content just to point out his fallacious analogical reasoning.

Nevertheless, his attempt at cost benefit analysis, appears in paragraph 7, 6, and 4 is intriguing. After having attempted at social autopsy, he seems determined to try forensic economics. In this globalized world of ours, cheap form of witticism as well as mild retardation would not hold the road, but this is real: coût pour mille, in French, abbreviated as CPM, stands out as measurement to be reckoned with when ones do cost benefit analysis of royalty, anywhere.

Mr.Ambassador, a Cartesian, might as well be kind enough to instruct Mr.Deputy-Professor Somsak J.’s caretakers in France to help improve his use of rationality, where the truth of the claim must follow the truth of the evidence. Offering false evidence in an argument is akin to offering false testimony on the witness stand, one could land in jail.

3)   Life is easy, after the Stone age but before the age of the internet.

Of all possible worlds, the one argues for by Mr.Deputy-Professor Somsak J. would have been deemed the simplest. When contrasts with mythicism of royal crematorium ceremony, or with the subtlety of Thai society, or with complicated Thai cuisine that yields simple good taste, Mr.Deputy-Professor Somsak J.’s world is characterized by an almost retarded simplisticity. Nevertheless, I would agree with him though, that, in a can-do phenomenon, you could eat escargots with a pair of chopsticks.

From paragraph 4 to 8 and 9, Mr.Deputy-Professor has empowered his arguments with couple of examples showing how easy his world can be. All mind-boggling political philosophy issues are devided into two profound black and white illusions, of false dichotomy.

Historically speaking, Mr.Deputy-Professor Somsak J.’s simplified, culturally illiterate world belongs to pre-Enlightment, not thereafter when reasons took hold. Rational critics could safely situate his world view to no more recent than early Dark Age, centuries before the arrival of the internet to become the ultimate hypocrisy, superficiality, and snobbishness busting machine.

4) Humour makes us human.

For two times at the conference Mr.Deputy-Professor Somsak J. gave the audience wake-up calls that he was going to tell them anecdotal jokes. In the transcript, his joke telling appears in paragraph 9 and 13, where one may do mindful reading of the text, with general expectancy, and wonder where were them jokes.

His joke in paragraph 13 is a story that revives a seemingly mocking scene from an impressive foreign movie he has watched, and another one in paragraph 9 tells us about his dissatisfaction with a fellow speaker at another conference who has not spoken about a topic dear to Mr.Deputy-Professor, and his reaction is “I went up there and told him you knew what I wanted to talk about”

In both cases, his sense of humour is so keen, profound, and particular with peculiar penchant. There were neither laughter in the audience, nor from the fellow speaker, to whom he had told, “…..you know what I want to talk about.” Also readers of the transcript would find it is difficult, if not impossible, to know where funny parts of both stories are. Could this have serious consequences in our effort to count him as human? “C’est facile d’être méchant.” – Coluche.

5) “You lie!” and “ทรงเสด็จ”

The fact that one of the audience, paragraph 10, has criticized a couple of things except the one thing Mr.Deputy-Professor is arguing against does not necessarily mean that the person is a liar. Mr.Deputy-Professor has committed a non-sequitur here, a fallacy of relevance when the evidence is not logically relevant to the truth of its claim, ad hominem, to be precise. If you do not like someone’s message, you may never attack the messenger.

Mr.Deputy-Professor does make us doubt whether he has learned how to argue from Monash University in Australia where he got his Ph.D. in history, or has he picked it up from argument sketches of Monthy Python?

Let us consider “the how” of his talk, to get the real-feel effect, Mr. Ambassador should imagine yourself being the person in the audience and being shouted down from the podium by Mr.Deputy-Professor Somsak J. that “You lie!”.

Or, alternatively, His Excellency should imagine a French university professor of history told a person in the audience during Q&A session, “Mais vous mentez!”, or “Tu mens!”. Amnesty International France would find it difficult to validate both verbal attacks as acceptable by ordinary norms of liberty of expression and freedom of speech, because an avant-garde and extremely creative one is needed here.

When Mr.Deputy-Professor Somsak J. tells a person in the audience that the person is lying, if that gentleman could prove that he was telling the truth, then “You lie” would mean it’s Mr.Deputy-Professor Somsak J. who is lying, or “I lie”. This can go on and on according to literary theory of “Deconstruction” proposed by Jacques Derrida, a French philosopher and literary theorist.   

“Deconstruction has a broader, more popular, and a narrower, more technical sense.  The latter refers to a series of techniques for reading texts developed by Jacques Derrida, Paul de Man, and others; these techniques in turn are connected to a set of philosophical claims about language and meaning.  However, as a result of the popularity of these techniques and theories, the verb "deconstruct" is now often used more broadly as a synonym for criticizing or demonstrating the incoherence of a position.”

                                                   

J.M. Balkin,

Yale Law School

A more subtle and abusive use of language appears in paragraph 17 when Mr.Deputy-Professor talks about Her Majesty the Queen going to a funeral by using the phrase “ทรงเสด็จ”, or “Trong Sadej”. In court language, verb “to go” is “Sadej”, the verb already suggests an action of a royal person, therefore “Trong”, a prefix par excellence for converting any ordinary verb into a royal verb, is not necessary, an error of redundancy. It is possible that, here, Mr.Deputy-Professor merely tries to be more royal than the royalty. Or, could it also be another “easy” index, among many “easy” indeces, of cultural illiteracy?

Thai can be pithy, spicy, salty, sweet and sour, bitter, aromatic with fresh herbs, but it could never be coarse, rude, grossier and vulgar by its nature.

      “I just love Thai curries.”

                           Ronald Cartor and Michael McCarthy, Cambridge Grammar of English,
Cambridge University Press, 6th printing 2011, page 599

Though, at times, I take for granted that “bad taste is the best”, but Mr.Deputy-Professor Somsak J. has revealed, yes it is a revelation, that vulgarity is the better. Now it is my turn to consult a dictionary, in this case, Le Petit Robert 1. VULGAIRE: Qui, par un manque total de distinction ou de délicatesse, est considéré comme propre aux couches les plus basses de la société.

6)   Chinese operetta

Since I can count Chinese among my ancestors, the popular expression “งิ้ว หลง โรง” which means “Chinese operetta took on a stage by mistake” sounds hilarious. The humour only stops at the outer limit of your imagination because you can bring the whole troupe to play, in a wrong theatre.

Prove it? However, one can only partially prove the point, due to the lack of a whole troupe of Chinese operatta, by watching the video of Mr.Deputy-Professor Somsak J. while muting its sound. Gestures speak louder than words. Mr.Ambassador can observe and could possibly be entertained by Mr.Deputy-Professor’s frenzied hand gestures. Such a mad motion is labelled in Thai, “Chinese operetta took on a stage by mistake”.

During the first fifteen minutes of the video, transcribed to be used for this critique, one can count about 850 times of his right hand repetitive movements. Literally, it could signify that he emphasizes almost every word he utters, how more emphatetic one could be. The French Secret Service that recently has recruited many linguists would be able to analyze and render psychological significations of his strange body language. Could it be probable that Mr.Deputy-Professor Somsak J. is in need of a therapy – of a deep kind?

Should His Excellency, and Amnesty International France, bd de Villette, Paris, be kind enough to seriously consider giving him an additional asylum status – lunatic asylum, and a permanent resident permit in a hospital for mentally ill people in France?

When I was a student at l’Université de Bordeaux, I frequently used postal service at the post office, rue Sainte Catherine, the city’s famous walking street. Usually, during midday there were many customers, and one had to stand in a long waiting line. Often enough, while standing in line, I saw a small, frail, elderly Asian lady sitting alone on a bench inside that post office. She dressed elegantly, and she was always talking alone, loud enough for everyone in the queue to hear her mumbling voice. I guessed she might be talking alone for hours, when I had finished my postal service and left the Post she was always still there, talking. She complained, in her kind of French, about her family and about the world at large. I felt sorry for her, and I believed most of the people there did also.

In the case of Mr.Deputy-Professor Somsak J., if Mr.Ambassador and Amnesty International France were reluctant to go an extra mile for him, for humanitarian reason and for the sake of doing your sick brother’s keeper’s job, by providing him the deep therapy he apparently needs, since he does not speak French and will never do, I wonder what language he would use in complaining about, not scolding and insulting, the Thai monarchy and the universe, while sitting on a bench in a French post office.

In the worst case scenario, supposing that one day by miracle, he could speak French, for example learning it from the sketch “Ma Comédie française” by David Edward Garcia, I wonder whether he wouldn’t be sitting on a bench in a French post office scolding and insulting “La Shoah”, by badly, wrongly, and cheaply imitating Mr.Dieudonné.

How many hours could he be able to freely express his free opinion about“La Shoah”  before Amnesty International France would report him to the police, to put him in jail according to French law, and because he had violated the right of Jewish people? This worst case scenario does make me wonder in a shadow of a big doubt, “How had he survived all those years, about twenty years, in Thailand where there is no liberty, and no freedom, and no democracy?”

Under such liberty-freedom-democracy deprived situation, he should have been jailed or murdered by now. His survival is a big mystery, a valuable experience, and a good book project. His story could serve as an excellent survival manual for freedom fighters around the world, and it could, somewhat, facilitate the work of Amnesty International. Obviously, in a way, it could also be an awesome, groundbreaking material for my future critical writing project.

Finally, if Chinese Operetta style jokes of Mr.Deputy-Professor Somsak J. do not work with some readers, and make them pessimistic and depressed, and if Mr.Ambassador of France may permit, here is a popular funny story about Descartes: One day Descartes enters a restaurant for a meal, he finds a table and sits down. The waiter brings him the menu, and say “What would Monsieur like to have?”. To which Descartes answers “Let me look at the menu for a minute.” Then the waiter asks “Monsieur would like to have something to drink?” To which Descartes answers “No, I don’t think so.” And he gets up, and leaves.

7)   Extraordinary scholarship

  

The assessment Mr.Deputy-Professor Somsak J. has performed with his scholarship in paragraph 18, 19, and 20 makes it clear how he judges, predicts, and explains things scholarly, in this case: parliamentary motion on the Monarchy and on Section One One Two. Mr.Deputy-Professor Somsak, using his remarkable kind of École maternelle scholarship, has given what’s called in French“l’éclairage” on a procedure of democratic parliamentary system. I hope Mr.Ambassador understands the matter by way of his “l’éclairage”.

Fundamentally, the matter being treated, a motion on the Monarchy and Section One One Two, is extremely delicate in the Kingdom of Thailand, although it is not the case in France, Finland, Liberia, Nicaragua, Papua New Guinea, and Solomon Islands. Mr.Deputy-Professor scholarly presents a show-and-tell, of the kind pejoratively labelled in Thai as “Showing-off half-Knowledge” (แสดง ความ กึ่งรู้), the game that some people in Thailand with higher university degree, for example, quack-Doctor of Philosophy( a quack-Ph.D), but severely under-educated play by default most of the time.

On the contrary, many of us who are miserably over-educated, for example, myself, we were in no better situation, since we also play “Showing-off half-Knowledge” (แสดง ความ กึ่งรู้) game once in awhile, yet we do it on purpose, never most of the time by default. Besides, we make effort to be entertaining without annoying the world and Mr.Ambassador with our bad taste jokes, since, rightly or wrongly, we thought we knew how to irritate a many people, including Mr.Ambassador, with something else worse than that.

Paragraph 19 and 20 corresponds to video time 10:25 – 10:32 where Mr.Deputy-Professor Somsak J. clicks a graph up on screen, showing statistics of lèse-majesté cases. He uses a chart, with profound scholarship, to communicate valuable information to the audience, but, sadly, words have failed him.

For example, “event”, “events”, “people reacting to the events”, and “the event I’ve asked you to forget awhile ago” do not offer evidence that purports to demonstrate that the claim, the up and down of the graph, is true. Paragraph 20 is a mere table reading, except for the fact that he introduces new evidence, “with the situation like this”, which is an ambiguous – perplexing phrase.

Since Mr.Deputy-Professor Somsak J. was validated by the French authority, he might as well one day be invited to give lectures at France’s institutes of higher learning , Collège de France or the University of Paris, for instance. At that honorable, or horrifying future date how those institutes would pre-orientate the potential listeners, so they could tune in to his high caliber lectureship, might be problematic because Mr.Deputy-Professor Somsak J.’s scholarship is enigmatic. Or shall we say, metamorphorically sphinx-like?

8)   Revolutionary arithmetic

Mr.Deputy-Professor Somsak J., a professor from one of Thailand’s leading universities, is undeniably an important figure among some two hundred “revolutionaries” now living outside Thailand. Ma foi, they are the largest known non-religious based “revolutionaries” group in the world today.

Taking the legendary Cuban revolution as yardstick, where one clear day only about some seven revolutionaries landed on a sunny Cuban beach and sucessfully staged a revolution that has lasted sixty revolutionary years, from 1956 till now; the two hundred something “revolutionaries” and Mr.Deputy-Professor Somsak J. could hypothetically revolve about thirty revolutions, in an imaginary possible world.

In such a possible world, the thirty revolutions would last, by Cuban standard, about one thousand eight hundreds revolutionary years.

For the time being, I prefer to leave those two hundred something “revolutionaries” and Mr.Deputy-Professor Somsak J. with their peanuts, leur cacahuettes, and move on about my new book project. En attendant, dans un restaurant français à Phuket, je commande Lobster thermidor. Ça me rappellerai les noms des mois révolutionaires, et par là, je participe à la révolution.

9)   An admirable material

I used to have Chinese professors when I attended the University of Chicago in the U.S., and l’Université de Bordeaux in France. Both of my Chinese professors were good teachers. Although they didn’t speak English or French like native speakers, they spoke the languages correctly.

The Chinese professor at l’Université de Bordeaux taught a techonogy class, therefore language requirement, perhaps, is not so demanding, but my Chinese professor at the University of Chicago taught history courses, where he delivered lectures from prepared notes. His course on Chinese Revolution that I enrolled was popular and the class was full. However, though he was a professor of history he was not a Chinese professor of AMERICAN history, he was a Chinese professor of Chinese history in an American university.

To some history buffs, genuine or charlatan, history of Thai language is no stranger to that of English.

In 1066, when English was over-ruled by French, at roughly the same period Thai was over-ruled by Khmer, the language of ruler. While some French remains in English as vocabulary of ruler, for example, in administration and law, and cuisine – pork vs. pig, beef vs. cow; Khmer remains in Thai as the pillar of court language, also vocabulary of ruler e.g. “Sadej” meaning “to go” is Khmer. Nevertheless, since both English and Thai are monosyllable they must have adapted their tongues during their long evolution, to Latin in the case of English, and to Sanskrit and Pali in the case of Thai.

The “R” sound in present day Thai must have come into existence to accommodate Indian words. However, language accommodations could have evolved before the English met Williams the Conqueror, and before the Thai encountered the Khmer, since the English were Christians long before their meeting with Guillaume le Conquérant, and the Thai were Buddhists also before they met the Khmer. The “R” sound in Thai should have accompanied Indianization before Khmer period in Thai history.

In Indonesian, another partly Indianized Southeast Asian language, the “R” sound must be pronouced in all three positions it appears in a word: at the beginning, in the middle, and at the end of it. In Thai, the “R” sound at the end of a word changes to an “N” sound, which facilitates the pronunciation somewhat.

In the video transcription, words highlighted yellow are mis-pronunciations committed by Mr.Deputy-Professor Somsak J. He wrongly pronounces the “R” sound as an “L” sound, in all positions it appears in a Thai word, if he does not drop it out completely. So, within the first fifteen minutes of his video, or in four pages of its transcription, he made about 330 times of pronunciation mistakes. And, for that matter, Mr.Deputy-Professor Somsak J. is not a Westerner,

          “Thai can be a very difficult language for Westerners to pronounce”.

          Ronald Cartor and Michael McCarthy, Cambridge Grammar of English, Cambridge University Press, 6^th printing 2011, page 532

Whoever he might be in real, Westerner or not, I will always be grateful to Mr.Deputy-Professor Somsak Jiamthirasakul because he exists as a groundbreaking material for my critical writings. Now, as this critique comes to its end, my courteous leave-taking is to ask him this humble question, “Are you being well-served by this critical writing of mine, sir?”

10)   La faute de l’ordre GMP

French people as I have come to know of them are not only logic-conscious but also language-conscious. French children and French learners are familiar with expressions labeling language errors, for example, faute d’orthographe, faute de prononciation, faute de syntaxe, faute de frappe, faute commise par bêtise etc. where “faute de” means “error of”.

Therefore, pronouncing Paris “Palis”, French “Flench”, french fries “flench flies”, and freedom fries “fleedom flies” which has the opposite meaning of freedom fried, are “faute grave” or fatal errors, and not considered as part of freedom of speech by the French authority which in this case – l’Académie francaise.

In any language, not only in French, if somebody makes 330 times of mistakes in four pages, or within fifteen minutes of his (free) speech as did Mr.Deputy-Professor Somsak Jiamthiraskul, one would wonder how that kind of error might be called…..in French, please.

C’est la faute de taille GMP - Grosse Mercredi Pareille.

Veillez agréer, Monsieur l’Ambassadeur, mes sentiments les meilleurs.

Dan Bailé (ปรีชา ทิวะหุต)

Chumphon province,

Thaïlande

เวอร์ชัน ภาษาไทย ที่นี่ครับ  "ปะกิต ไม่ถนัด ภาษาไทยก็วิบัติ ปาน ๆ กัน"

วิจารณ์ การให้สัมภาษณ์ บีบีซี ของ รศ.สมศักดิ์ฯ  "ภาษาไทยไม่สันทัด ปะกิตก็วิบัติ ปาน ๆ กัน"

Open letter no. 2 to the French ambassador วิจารณ์การให้สัมภาษณ์ ของ ผู้ช่วยศาสตราจารย์ จรัล ดิษฐาอภิชัย (ลี้ภัยในฝรั่งเศส)

รศ. ประนอม โฆวินวิพัฒน์