VillageLife บ้านงานบุญ ตอนที่ 3 เครื่องเสียงในชนบททุกวันนี้

เดซิเบลของเครื่องเสียงตามบ้านงานบุญในชนบท อึกกระทึกครึกโครม มหึมาครับอภิมหามหึมา ทวยราษฎร์ระอา เอือมเดช คือ ระดับนรกแตก

เคยฟังเรื่องการปรับตัวเข้ากับสิ่งแวดล้อมของคน จากอาจารย์มหาวิทยาลัยชื่อดังในสหรัฐอเมริกา ท่านว่าการปรับตัวเข้ากับ “เสียง” หรือ sound เป็นการปรับตัวที่ยากระดับต้น ๆ สำหรับมนุษย์

นอกจากอาจารย์ท่านนั้นแล้ว ผู้เขียนก็ฟังจากประสบการณ์ของพวกที่อยู่อาศัยในบ้านรถ หรือ RV – Recreation Vehicle ซึ่งพูดง่าย ๆ ว่า “รถบ้าน” แล้วกัน พวกนี้มีมากในคาลิฟอร์เนียซึ่งอากาศดี เขาไม่มีบ้านแต่อยู่ในรถบ้านแล้วจอดตามถนนในเมือง ไม่ใช่อยู่เพื่อการพักผ่อนท่องเที่ยว เขาอยู่อาศัยในรถกันเลย  ผู้มีประสบการณ์การอยู่อาศัยในรถบ้านในเมือง ได้สร้างวีดีโอเล่าชีวิตในรถบ้านว่า การปรับตัวเข้ากับเสียงยวดยานบนท้องถนน เป็นเรื่องยากสำหรับพวกเขา

โดยประสบการณ์ของผู้เขียนเอง ซึ่งมีชีวิตอยู่กับบ้านชนบทที่ค่อนข้างเงียบ เมื่อเทียบกับบ้านคนอยู่ในเมือง ส่วนตัวผู้เขียนประสบกับตัวเองว่า ปรับตัวเข้ากับเรื่องเสียง – ยากที่สุด

เพราะฉะนั้น เวลาไปบ้านงานบุญ จะเตรียมตัวเตรียมใจไว้ล่วงหน้า ยิ่งถ้าต้องไป sleep over ด้วยแล้ว ยิ่งต้องเตรียมใจไว้ให้มาก

ไม่ผิดคาดเลย พอไปถึงบ้านงานช่วงเย็น เวลาผ่านไปไม่ถึงชั่วโมง รถบันทุกก็ขนตู้ลำโพงขนาดยักษ์มาถึงบ้านงาน พวกเขาขนลำโพงขนาดมหึมาห้าตัว ลงจากรถบรรทุก ลงมาวางเข้าที่มุมหนึ่งของบริเวณบ้านงานบุญ มีคนบอกว่า นี่ขนาดย่อมนะ ถ้าเต็มพิกัดจะมากมหึมากว่านี้อีก - ผู้เขียนไม่แสดงความคิดเห็นใด ๆ เพียงเท่าที่เห็นด้วยตา ยังไม่ได้ยินเสียง ก็รู้สึกระย่อท้อแท้ ทวยราษฎร์ ระอา เอือมเดช  นึกประสาท ๆ ในใจว่า คืนนี้กูจะนอนหลับได้งัยวะเนี่ยะ

ภาพได้จากเนต ซึ่งก็เป็นภาพทำนองเดียวกันกับที่บ้านญาติ

และทำนองเดียวกันทั่วเขตชนบท ประเทศไทยวันนี้

พอพวกเขาเริ่มทดลองเสียงออกลำโพงเท่านั้น ก็รู้สึกว่านรกเล็ก ๆ กำลังจะมาเยือนงานบุญ มันดังสนั่นสั่นสะเทือนเลื่อนลั่น กึกก้องกัมปนาท แก้วหูแทบแตกแหลกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เนื้อตัวกระดูกกระเดี้ยวปานจะกระเด็นกระดอน ปลิวว่อน ลอยละลิ่ว ไปทั่วทั้งในโหมง  แม้แต่หัวใจ ก็แทบจะกระเด็นหลุดออกจากทรวงอก ต้องเลื่อนมือไปกุมซี่โครงเอาไว้ โคดกลัวเลยกู

พูดเป็นสำนวนว่า รู้เลยว่านรกมีจริง

ตอนที่ชมฉากงานแสดงดนตรีกลางแจ้ง ในหนังเรื่อง โหมโรง  เสียงดนตรียังไม่ดังถึงเศษเสี้ยวของเครื่องเสียงงานบุญ ซึ่งถ้าดังขนาดนี้ก็ไม่น่าจะได้ยินเสียงเครื่องดนตรีแต่ละชิ้น พลังอำนาจเครื่องเสียงจะกระทืบทำลายเสียงเครื่องดนตรีแต่ละชิ้น จนกลายเป็นเหี้ย ๆ ไปหมดเลยในเพลงทุกเพลง

พูดง่าย ๆ ว่า แบบว่าเหี้ยหมด

ผู้เขียนไม่ได้แกล้งว่า แต่ได้ขออนุญาตทำการทดลองจากท่านผู้คุมเครื่องเสียง ขอเล่นเพลงทดสอบสมรรถนะเครื่องเสียงสักสองเพลงเท่านั้น ไหว้ที - ขอเถอะ.....เขาให้อนุญาต เพราะเราขอแค่สองเพลงเท่านั้น โน้ตบุคของเจ้าของเครื่องเสียง เข้าเนตได้ดังเล่าแล้วว่าในโหมงก็มีวายฟาย ผู้เขียนจึงเคาะยูทูบ เพลง Loy Krathong ของ อังเดร ริเยอ กับเพลง Near Dawn ที่คุณธนากร ร้อง ให้ลองเปิดสองเพลงนี้ ผ่านเครื่องเสียงมหาประลัยในงาน

ผล? - คงไม่ต้องเล่ามั้ง? 

แต่เล่าซะหน่อยก็ดี ไหน ๆ ก็เขียนแล้ว ว่าเพลงลอยกระทง ฟังไม่เป็นเพลง - สาบานวัดไหนก็ได้ ส่วนเพลง Near Dawn ที่คุณธนากร ร้อง ได้ยินพอเป็นเพลง และญาติสุภาพสตรีสาวใหญ่คนหนึ่งในงาน ชมว่า ไพเราะ  คงจะชมด้วยน้ำใสใจจริง เพราะแกไม่รู้หรอก ว่าเพลงนี้คือเพลงอะไร ที่ไปที่มาเป็นอย่างไร

หลังจากนั้น ช่วงค่ำ ๆ หลังเลี้ยงอาหาร พวกญาติ ๆ เขาก็เล่นคาราโอเกะ สลับกับเปิดเพลงรำ ซึ่งคนในงานก็รำกันเอง การร้องคาราโอเกะนั้นผู้หญิงร้องกันมากกว่าชาย บางคนก็ร้องเสียงดีใช้ได้ เสียตรงที่เครื่องเสียงที่ดังถล่มทะลาย ได้ทำลายความไพเราะของเสียงร้องเพลงไปเกือบหมด ส่วนมากจะกลายเป็นเสียงวางระเบิดอะไรก็ไม่รู้ “เหี้ย ๆ”

ขากลับบ้านในวันรุ่งขึ้น ญาติคนที่ขับรถกระบะมาส่ง เป็นคนวัยทำงาน ผู้เขียนได้คุยกับเขาและภรรยาของเขาที่นั่งมาด้วย ถึงเรื่องระดับเสียงของเครื่องเสียงในงาน แต่ไม่ได้คุยให้เขาหมั่นใส้ดอกนะ คุยเป็นการคอมเม้นอย่างซื่อ ๆ เช่น ตัวเราเองปรับตัวเข้ากับเสียงได้ยากกว่าอายตนะอื่นใดหมด แต่ถึงอย่างไรเมื่อคืนก็นอนหลับลงได้ ทั้ง ๆ ที่เครื่องเสียงยังเปิดอยู่  ญาติบอกว่า เขาปิดเครื่องเสียงตอนตีสอง ผู้เขียนบอกว่า ได้หลับไปก่อนนั้นแล้ว

ผู้เขียนแสดงข้อปุจฉาว่า ทำไมเขาเปิดเสียงดังอย่างนี้ทุกงานบุญ (หมายความว่า ไม่ได้กำลังนินทาบ้านนั้น) ทำให้ฟังดนตรีไม่ได้รสชาติ และเวลาเล่นคาราโอเกะ ก็ไม่ได้รสเสียงร้องเพลง ทั้ง ๆ ที่หลายคนร้องเพลงเพราะ(ชมอย่างจริงใจ) นี่ถ้าเปิดเสียงพอให้ได้ยินความไพเราะของเพลงและเสียงคนร้อง ใครจะรู้ - พวกแมวมองบริษัทดนตรี อาจมาเชิญไปเข้าค่ายเขาก็ได้ ทำให้ญาติพี่น้องเราบางคน กลายเป็นนักร้องอาชีพ

ญาติบอกว่า เขาเปิดเพลงเสียงดังเพื่อเอาใจคอเหล้า และในความหนวกหูทั้งหมดนั้น สิ่งที่พวกคอเหล้าเขาต้องการ คือจังหวะกลอง ที่ดังตึงตัง คอเหล้าเขาต้องการแค่นั้น

ช่างมักน้อยอะไรเช่นนั้น อนิจจา วัตตะสังขารา – ผู้เขียนนึก รำพึงรำพันอยู่ในใจ 

เดฟ นาพญา

9 มกราคม 2562 

บ้านนาพญา

อำเภอหลังสวน

จังหวัดชุมพร

ประเทศ-ไทย

ดาวพระเคราะห์-่โลก

ระบบดาว-สุริยจักรวาล

กาแลกซี-ทางช้างเผือก

บ้านงานบุญ ตอนอื่น ๆ