บัดเดี๋ยวดัง หง่างเหง่ง วังเวงเเว่ว สะดุ้งเเล้ว เหลียวเเล ชะเเง้หา
เห็นโยคี ขี่รุ้ง พุ่งออกมา ประคองพา ขึ้นไปจน บนบรรพต
เเล้วสอนว่า อย่าไว้ ใจมนุษย์ มันเเสนสุด ลึกล้ำ เหลือกำหนด
ถึงเถาวัลย์ พันเกี่ยว ที่เลี้ยวลด ก็ไม่คด เหมือนหนึ่งใน น้ำใจคน
มนุษย์นี้ ที่รัก อยู่สองสถาน บิดามาร ดารัก มักเป็นผล
ที่พึ่งหนึ่ง พึ่งได้ เเต่กายตน เกิดเป็นคน คิดเห็น จึงเจรจา
เเม้นใครรัก รักมั่ง ชังชังตอบ ให้รอบคอบ คิดอ่าน นะหลานหนา
รู้สิ่งใด ไม่สู้ รู้วิชา รู้รักษา ตัวรอด เป็นยอดดี
เห็นโยคี ขี่รุ้ง พุ่งออกมา ประคองพา ขึ้นไปจน บนบรรพต
เเล้วสอนว่า อย่าไว้ ใจมนุษย์ มันเเสนสุด ลึกล้ำ เหลือกำหนด
ถึงเถาวัลย์ พันเกี่ยว ที่เลี้ยวลด ก็ไม่คด เหมือนหนึ่งใน น้ำใจคน
มนุษย์นี้ ที่รัก อยู่สองสถาน บิดามาร ดารัก มักเป็นผล
ที่พึ่งหนึ่ง พึ่งได้ เเต่กายตน เกิดเป็นคน คิดเห็น จึงเจรจา
เเม้นใครรัก รักมั่ง ชังชังตอบ ให้รอบคอบ คิดอ่าน นะหลานหนา
รู้สิ่งใด ไม่สู้ รู้วิชา รู้รักษา ตัวรอด เป็นยอดดี
ซึ่งบางคนกลัวจนไม่กล้านำมา
สอนเด็ก เกรงว่า เด็ก ๆ
จะกลายเป็นคนขี้ระแวงคนด้วยกัน กลัวว่าเด็กจะกลายเป็นคนมองคนในแง่ร้าย
เดี๋ยวฝรั่งมันก็จะไม่มาเที่ยวเมืองไทยหรอก(แล้วจะเอาอะไรแดก)
ทุกวันนี้ ก๋วยเตี๋ยวผัดไทย ข้าวผัดกะเพรา ลาบ
ส้มตำ แกงไตปลา ใส้อั่ว ฯลฯ สารพัด พวกฝรั่งมันหัดกินจนเอร็ดอร่อยกันหมดแล้ว ของพวกนี้ส่งออกยาก
แต่ถ้าทำขายอยู่ภายในประเทศ แล้วมีชาวต่างประเทศมาช่วยซื้อยัดทาน
ถือว่าเป็นการส่งออกชนิดแลด้วยตาไม่เห็น เป็น invisible export
เมืองไทยนี่เก่งนะ
สามารถ export สิ่งที่ unexportable (ทำให้ มีแดกกันถ้วนหน้า)
แต่คำกลอนนั้น
ก็น่าที่เราทั้งหลายจะนำมาสอนลูกสอนหลาน อย่าให้ลูกหลานเรา ซื่อบื้อ เกินไป เซ่อ ๆ แต่พองามพอแล้ว
แต่ถ้าทำเป็นสู่รู้ ฉลาดเกินไป ไม่มีใครชอบ
มีประโยค(หรือวลี)ภาษาอังกฤษที่งดงามอยู่ประโยคหนึ่ง น่าจะมาสอนใจตัวเองและสอนเด็ก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น