Village Life: มีเพื่อนหมาตัวใหม่ หลังจากที่ตัวเก่าตาย

ชื่อ “นุ่ยนุ้ย” ชื่อจริงว่าอะไรก็ไม่รู้  บ้านอยู่ฝั่งห้วยฝั่งตรงข้าม เวลาน้ำลง เขาจะว่ายน้ำมาเล่นกับเพื่อนหมาตัวเก่า สองตัวนี้รักกันมาก นุ่ยนุ้ยว่ายน้ำเก่ง แต่หมาที่บ้านว่ายน้ำไม่เป็น  เมื่อมาพบกัน นุ่ยนุ้ยจะประจบ “โฮเซ่” หมาที่บ้าน  กระทั่งได้รับการยอมรับเป็นเพื่อน และจะพากันไปเที่ยวในสวน หายไปครั้งละนาน ๆ นับชั่วโมง

หลังจากที่เพื่อนเขาตายแล้ว เขาก็ยังมาเยี่ยมเยียนผู้เขียน ในช่วงบ่ายแก่ ๆ

นุ่ยนุ้ย เป็นหมาพันธ์ทาง หมาบ้าน ๆ ทั่ว ๆ ไป  ขนสีน้ำตาล ปากดำ จมูกยาว ใบหูพับตกเล็กน้อย และใบหูสั้น  นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้ม รูปร่างสูงเพรียว ค่อนข้างผอม สรุปแล้วหน้าตาท่าทางไม่ได้มีอะไรน่ารักเป็นพิเศษเลย ออกจะน่าเกลียดนิด ๆ เป็นหมาบ้านธรรมดา ๆ ตัวหนึ่ง

ที่เป็นพิเศษของนุ่ยนุ้ยจึงไม่ใช่รูปร่างหน้าตา แต่เป็นนิสัยใจคอ ที่สร้างความประหลาดใจต่อผู้เขียน เช่น เป็นหมาที่ว่านอนสอนง่าย ฉลาด และมีมารยาทมาก มีความรักภักดีอย่างคาดไม่ถึง  และเป็นมิตรกับคนและกับหมาด้วยกัน

จะยกตัวอย่างทีละประเด็น ให้เห็นว่าไม่ได้โม้ให้หมา

ว่านอนสอนง่ายอย่างไร? ผู้เขียนปูผ้าผวยกับพื้นพาไลหน้าบ้าน(patio หรือ front porch) เพียงแค่ชี้และตบบนผืนผ้า เขาก็เดินมานอนพักที่นั่นอย่างเรียบร้อย วันนั้นฝนตกทำให้เขายังกลับบ้านเขาเองไม่ได้ ต้องรออยู่ที่บ้านผู้เขียน  ผู้เขียนรู้สึกแปลกใจว่า ทำไมรู้เรื่องดีจัง

ฉลาด ขี้ประจบ ไม่บุ่มบ่ามสามหาว เป็นอย่างไร? เขาจะรู้จังหวะจะโคนในการที่จะเข้าใกล้ผู้เขียน  ไม่กระโจนเข้าใส่แสดงความรัก เวลาจะประจบ จะค่อย ๆ เดินมุดหัวเข้ามาให้ตบหัวและเกาหัวให้  เคยทราบมาว่า อย่าเกาหัวหมาอย่างเดียว ให้เกาคางจะดีกว่า หมาจะเดินเข้ามาอย่างมีสง่า ไม่ใช่มุดหัวเข้ามา  ผู้เขียนก็พยายามเกาคางให้มันมาก ๆ ซึ่งเขาก็พอใจดีอยู่ และยืนเชิดหัวขึ้น ดูดี  เวลาจะทำอะไรจะขออนุญาตก่อน เช่น เดินมานั่งมองหน้า คล้าย ๆ ถามว่า โอเคมั๊ย

มีมารยาท? เช่น ผู้เขียนใช้ผ้าเช็ดตัวของหมาที่บ้านเช็ดตัวให้เวลาว่ายน้ำข้ามลำธารมา ตัวเปียกปอน  เขาจะไม่ชอบผ้าผืนนั้น คงจะเป็นเพราะมีกลิ่นหมาอื่น เขาคงไม่ชอบให้กลิ่นไปติดตัวเขา  พอผู้เขียนวางผ้าไว้กับพื้น เลิกเช็ดตัวแล้ว  เขาจะคาบผ้าผืนนั้นไปทิ้ง

มีความรักภักดีอย่างคาดไม่ถึง? ช่วงบ่ายแก่ ๆ ผู้เขียนมีธุระจะต้องเดินผ่านในสวน ออกไปบ้านเพื่อนด้านที่อยู่ติดถนนสาธารณะของหมู่บ้าน ซึ่งมีรถใหญ่วิ่งมาประปราย และฝั่งถนนอีกด้านหนึ่ง มีบ้านคนที่ชอบให้มีหมาไปรบกวน ผู้เขียนไม่ต้องการให้นุ่ยนุ้ย ที่เดินมาส่ง ไปไกลถึงถนนหมู่บ้าน  จึงออกปากไล่ให้กลับไป พร้อมกับฉวยก้อนหินตามทางขว้าง และฉวยทางปาล์ม แกว่งไกวไม่ให้ตามมา  เขาก็ไม่ดื้อ หันหลังกลับโดยดี  ลำดับต่อไปนี้คือเรื่องที่ประทับใจ ครั้นผู้เขียนเสร็จธุระกลับมาทางเดิมในสวน  ในใจนึกว่า นุ่ยนุ้ย คงกลับบ้านผู้เขียนแล้ว หรืออาจจะว่ายน้ำกลับบ้านตัวเองแล้วด้วยซ้ำ  คาดไม่ถึง – เห็นนุ่ยนุ้ยแต่ไกล มันนั่งรออยู่ข้างทาง ไม่ไปไหน

ขอเล่าเท่านี้ มากไปจะกลายเป็น “เห่อ”




สนใจ VillageLife บทอื่น ๆ คลิกนี่เลย