เวลานั่งรถไฟผ่านสถานีบ้านดวด ยามหน้าหนาว สมัยที่หลังสถานียังเป็นท้องทุ่ง จะมองเห็นภูเขาลูกเล็ก มีควันขึ้นโขมง ควันนั้นคือ ไอน้ำร้อน
เขาเล็ก ๆ ลูกนั้นชื่อ เขาพลู ซึ่งไม่ใช่เขาหินปูนอย่างที่เราจะพบเห็นได้ทั่วไปในภาคใต้ แต่เป็นเขาหินภูเขาไฟ แต่ละก้อนจะมีรูพรุนอยู่โดยรอบ เกิดจากหินหลอมละลายด้วยความร้อนที่สะดือโลก แบบว่าไฟนรก แล้วระเบิดดันทะลุเปลือกโลกบริเวณบ้านดวดขึ้นมา กลายเป็นภูเขาลูกเล็ก ๆ เมื่อหลายพัน หรือหลายหมื่นปีก่อน....
อายุเขาพลู นักประวัติศาสตร์หรือนักโบราณคดีคงกำหนดไม่ได้ ต้องเป็นนักธรณีวิทยา จึงอาจจะคะเนอายุได้ ตามหลักวิชาของเขา
ก้อนหินใหญ่น้อยที่มีรูพรุน กองอยู่กับพื้นเชิงเขาพลู ซึ่งเวลานี้ อบต.ที่นั่น ทำทางโบกปูนไว้ให้คนเดินได้โดยรอบเขา บนเขามีถ้ำใหญ่อยู่หนึ่งถ้ำ เขาทำบันไดให้เดินขึ้นไปได้ สบาย ๆ ไม่น่ากลัว
แผ่นดินบริเวณนั้น ยังคงร้อนระอุ น้ำใต้ดินเป็นน้ำร้อน เขาขุดบ่อน้ำร้อนไว้หลายบ่อ และทำห้องอาบน้ำ กับสร้างสระกว้างแต่ตื้น ปูกระเบื้องอย่างดี ไว้ให้คนลงไปแช่น้ำร้อนได้ ว่ากันว่าเป็น "วารีบำบัด" ที่แก้ไขได้หลายโรค ทั้งโรคจิตโรคประสาท และโรคผิวหนัง ตลอดจนปวดไขข้อ และปวดบั้นเด้า (แปลว่า บริเวณกระดูกเชิงกราน กระมัง? ดูซิดู ยิ่งเขียนยิ่งอุบาทว์)
พวกที่เป็นประสาท ๆ ไปอาบแล้วหายประสาท สติกลับมาบ้องแบ๊วเหมือนเดิม
ส่วนพวกที่ปวดบั้นเด้า ไปอาบมาแล้ว กลับมาเด้าจะไม่ปวด เขาลือกันอย่างนั้น ยังไม่ได้พิสูจน์ทางวิทยาศาสตร์ ยังเจือไสยฯ นิด ๆ เชื่อก็เชื่อ ไม่เชื่ออย่าเชื่อ
รีบ ๆ ไปอาบกันซะนะ สักวันหนึ่ง มันอาจจะระเบิด พวยพุ่งขึ้นมาอีกก็ได้ ใครจะตรัสรู้ ดูแต่สุนามิซี ยังเกิดได้เลย อย่างไรก็ดี บ้านและสวนผมอยู่ห่างจากภูเขาไฟเก่าลูกนี้ ประมาณสิบห้ากิโลเมตร คะเนว่าเป็นระยะห่างที่ปลอดภัย....แต่ไม่ถึงกับชัวร์ร้อยเปอร์เซ็นต์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น